Μια σκέψη στο “Νικηφόρος Βρεττάκος”

  1. Σοῦ στήνω μία καλύβα
    Σοῦ στήνω μία καλύβα, στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων,
    ἕνα κῆπο νὰ περπατᾷς,ἕνα ρυάκι νὰ καθρεφτίζεσαι,
    μιὰ πλούσια πράσινη φραγὴ νὰ μὴν σὲ βρίσκει ὁ ἄνεμος
    ποὺ βασανίζει τοὺς γυμνοὺς – στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων!
    Σοῦ στήνω τ᾿ ὅραμά σου πάνω σ᾿ ὅλους τοὺς λόφους,
    νὰ σοῦ φυσάει τὸ φόρεμα ἡ δύση μὲ δυὸ τριαντάφυλλα,
    νὰ γέρνει ὁ ἥλιος ἀντίκρυ σου καὶ νὰ μὴ βασιλεύει,
    νὰ κατεβαίνουν τὰ πουλιὰ νὰ πίνουνε στὶς φοῦχτες σου
    τῶν παιδικῶν ματιῶν μου τὸ νερὸ – στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων!

Τα σχόλια είναι απενεργοποιημένα.