Στην ερημιά της εγκατάλειψής του, ο λαός περιορίζεται μοιρολατρικά στην κατασκευή χρυσών μόσχων. Υπάρχει πλέον εθισμός.
Αλλά το είδωλο είναι πάντοτε θέμα του νου.
Το είδωλο είναι ένα σύμβολο, ένας εξορκισμός: ακόμη και αληθινό πάθος που καταλήγει να είναι εμμονή για ένα ψεύτικο θεό. Και είναι αυτά είδωλα του “νου”. Τέσσερις είναι οι μορφές της μετανεωτερικής πολιτισμικής ειδωλολατρίας, η διεξάρτηση των οποίων δρα πολλαπλασιαστικά υπέρ ενός ευρύτατου φάσματος δεισιδαιμονίας: η προσκόλληση στην νεότητα, η εμμονή για την ανάπτυξη, ο ολοκληρωτισμός της επικοινωνίας, η α-θρησκία της εκκοσμίκευσης.
Προφανώς, σε τούτες τις μορφές υπάρχουν όροι που ανακαλούν άμεσα αντικείμενα και γεγονότα που καθαυτά δεν έχουν τίποτε δαιμονικό ή ειδωλολατρικό. Και αυτή ακριβώς είναι η σοβαρότητα της παγίδας.
Η επιτυχέστερη ειδωλολατρία προωθείται ακριβώς χάρη στην φαινομενική εξύψωση του οτιδήποτε υπόσχεται μια καλή πραγμάτωση της συλλογική επιθυμίας.
(Απόσπασμα από το βιβλίο: ενάντια στα μετασύγχονα είδωλα)
Π. Σεκουέρι. Ο Pierangelo Sequeri είναι πρύτανης του Ποντιφικού Θεολογικού Ινστιτούτου John Paul II.