Από τον Γ Β η πιο κάτω ανάρτηση:

Ξεκάθαρα κάποιος μπορεί να διακρίνει ο ίδιος τα ελαττώματα του και να ξέρει οτι δεν είναι ο τέλειος. Όσο τέλειος και να μην είσαι όμως αυτό που δεν αξίζει (ένα απο τα πολλά) είναι αυτο. Να είσαι πάντα εκεί για τους άλλους, να δέχεσαι να τους βοηθήσεις στις δυσκολίες τους ή όταν χρειάζονται έναν άνθρωπο δίπλα τους και αυτοί να μην είναι ποτέ εκεί για σενα. Σίγουρα δεν δίνεις κάτι για να στο γυρίσουν πίσω, το κάνεις με τη θέληση σου, με τη καρδιά σου. Κάνεις κάτι επειδή στο ζήτησαν, γιατί εχουν ανάγκη και ακόμα και αν δεν είσαι καλά εσύ τους βοηθάς. Κι ομως όταν έρχεται η ρημαδα η στιγμή να τύχει να χρειαστείς εσύ τη βοηθεια τους (και φυσικά οχι υλικη) κάτι έχουν να κάνουν, κάποια “ανειλημμένη υποχρέωση”..Δεν τους νοιάζει ή δεν μπαίνουν στη διαδικασία να σκεφτούν το πώς θα νιώσεις, το πώς είναι να σε παρατήσουν σε μια στιγμη που θες έναν άνθρωπο δίπλα σου..Εκεί τότε τι κάνεις άραγε; Δε λες τίποτα και σιωπαίνεις φοβουμενος μηπως τους χάσεις ή τα λες κι ότι γίνει..

Γ.Β