“Πώς; Είναι ο άνθρωπος απλώς μια εσφαλμένη επιλογή του Θεού; ‘Η ο Θεός απλώς μια εσφαλμένη επιλογή του ανθρώπου;”
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι το περίτεχνο ύφος του φιλοσοφικού έργου και των ποιημάτων του Γερμανού φιλοσόφου, επηρέασαν την εξέλιξη της δυτικοευρωπαϊκής σκέψης, καθιστώντας τον έναν από τους πιο επιδραστικούς στοχαστές στην ιστορία.
Ο Φρίντριχ Νίτσε, δημιουργός του “υπερανθρώπου”, που διακήρυττε το “Θάνατο του Θεού” δυο αιώνες πριν, επικρίνοντας ανηλεώς κάθε μορφή ηθικής και “αντικειμενικής αλήθειας”, έγραψε το Λυκόφως των Ειδώλων το 1888, το οποίο εκδόθηκε ένα χρόνο αργότερα, μετά την κατάρρευσή του. Ο τίτλος αυτού του εμβληματικού έργου βασίστηκε σε μια λεκτική παραλλαγή της όπερας “Λυκόφως των Θεών” του Βάγκνερ, με τον οποίο είναι γνωστό πως διατηρούσε μια σχέση αγάπης-μίσους.
Ο Φρίντριχ Νίτσε και η «αιώνια επιστροφή»
Στο δοκίμιο αυτό, ο Νίτσε μας εισάγει στην περίφημη φιλοσοφία «με το σφυρί», βάζοντας στο στόχαστρο καινούρια και παλιά είδωλα. Τα είδωλα, στα οποία επιτίθεται ο φιλόσοφος, θρησκεία, μεταφυσική, πολιτισμός και επιστήμη, δε νοούνται, όμως, ως απλά είδωλα της εποχής και κυρίαρχοι δυνάστες του δυτικού πολιτισμού. Η κριτική του, όπως κάθε φορά, πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα και επιχειρεί να “γκρεμίσει” όλα είδωλα, αντιμετωπίζοντάς τα ως “αιώνια είδωλα”, παλιά και επηρμένα, τα οποία έχουμε χρέος να χτυπήσουμε “με το σφυρί”.
“Για να ζεις μόνος, πρέπει να είσαι ζώο ή θεός – λέει ο Αριστοτέλης. Λείπει η τρίτη περίπτωση: πρέπει να είναι κανείς και τα δυο – φιλόσοφος”
Πηγή: Κοραλία Ξεπαπαδέα/ neolaia.gr