“Όλους αυτούς τους αιώνες, οι γυναίκες χρησίμευαν σαν καθρέφτες που είχαν τη μαγική και υπέροχη δύναμη να αντανακλούν τη μορφή ενός άνδρα μεγαλύτερη από το φυσικό της μέγεθος.”
Για να μπορέσει μια γυναίκα να γράψει λογοτεχνία το 18ο αιώνα, δυο βασικές συνθήκες έπρεπε να συντρέχουν, σύμφωνα με τη Βιρτζίνια Γουλφ: Να έχει ένα δικό της δωμάτιο και δικά της χρήματα που θα τα διαχειρίζεται η ίδια όπως νομίζει. («Μια γυναίκα πρέπει να έχει τα χρήματα και ένα δωμάτιο κατάδικό της, εάν πρόκειται να γράψει μυθιστοριογραφία»)
Το “Ένα δικό σου δωμάτιο” αποτελεί, χωρίς αμφιβολία, τον ουσιαστικότερο “ύμνο” στη γυναικεία χειραφέτηση και βασίστηκε σε δυο κείμενα που διαβάστηκαν στον Σύλλογο Τεχνών στο Νιούνχαμα και την Οντάα του Γκίρτον τον Οκτώβριο του 1928. Η ίδια τροποποίησε και εμπλούτισε αργότερα αυτά τα επαναστατικά, για την εποχή τους, κείμενα, μετατρέποντάς τα σε βιβλίο- ορόσημο της γυναικείας απελευθέρωσης.
Η Αγγλίδας μυθιστοριογράφος πραγματεύεται τη σχέση γυναικών και πεζογραφίας, με εντυπωσιακά εκφραστικό ύφος, επιχειρώντας παράλληλα μια “τολμηρή” εικασία: Κι αν ο Σαίξπηρ είχε μια μικρότερη αδερφή, αντάξιά του σε ευφυΐα και ταλέντο, που όμως η μοίρα της διέφερε ριζικά από τη δική του;
“Τι θα είχε συμβεί“ διερωτάται η Γουλφ, “αν ο Σαίξπηρ είχε μιαν αδελφή προικισμένη με θαυμαστά χαρίσματα, που την έλεγαν ας πούμε Τζούντιθ;”
Και, μήπως αυτή, παγιδευμένη στο φύλο της, δεν κατάφερε ποτέ να εκφράσει το ταλέντο της, αλλά ούτε και να αναγνωριστεί, έστω, η ύπαρξή της, δεδομένου ότι καμία γυναίκα τότε δεν μπορούσε να διδαχτεί και να εξελίξει την τέχνη της;
Η Γουλφ ήταν μια καταπληκτική γυναίκα που κατάφερε να γράψει όσα έγραψε σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον και το εν λόγω κλασικό της δοκίμιο, ήταν αποτέλεσμα της προσπάθειάς της να ταρακουνήσει τα νερά του περίγυρού της, δίνοντας φωνή σε όσες γυναίκες είχαν και έχουν την ίδια μεταχείριση με αυτή της ηρωίδας της.
Το 1941, η Βιρτζίνια Γουλφ έβαλε τέλος στη ζωή της, πέφτοντας σε ένα ποτάμι με πέτρες στις τσέπες της, ενώ πριν το κάνει, άφησε δυο σημειώματα, ένα στο σύζυγό της και ένα στην αδερφή της.
Το μήνυμά της, ωστόσο, ήταν ξεκάθαρο και απευθύνεται προς όλες: Οι γυναίκες πρέπει να έχουν ένα σταθερό εισόδημα και ένα δικό τους δωμάτιο, προκειμένου να μπορούν να δημιουργήσουν ελεύθερες.
Αν θέλεις να διαβάσεις αυτό το δοκίμιο, μακάρι να το βρεις σεκάποιο βιβλιοπωλείο, γιατί ενδεχομένως έχει σταματήσει να εκδίδεται. Θα το βρεις είτε σε μορφή pdf είτε σε ξενόγλωσση έκδοση.
“Χωρίς αμφιβολία πολλοί και θα με πούνε ανικανοποίητη. Δεν μπορούσα όμως να κάνω αλλιώς. Η ανησυχία ήταν στη φύση μου. Καμιά φορά με αναστάτωνε τόσο που υπέφερα… Είναι μάταιο να λέμε πως τα ανθρώπινα πλάσματα οφείλουν να ικανοποιούνται με τη γαλήνη. Οι άνθρωποι πρέπει να έχουν δράση κι αν δεν μπορούν να τη βρουν, τότε θα την προκαλέσουν. Εκατομμύρια άνθρωποι είναι καταδικασμένοι σε μια μοίρα ακόμη πιο στάσιμη από τη δική μου, κι εκατομμύρια είναι εκείνοι που επαναστατούν σιωπηλά ενάντια στη μοίρα τους. Κανείς δεν ξέρει πόσες ανταρσίες σιγοβράζουν μέσα στα πλήθη της ζωής που κατοικούν στη γη.”