Παρέμβαση-σχόλιο του φίλου Γ.Λ. σε προηγούμενη ανάρτηση με θέμα την ανάγκη :
Είναι περισσότερο ασφαλές να μετρήσουμε το επίπεδο και τη γνησιότητα της “καλοσύνης” κάποιου την ώρα που και ο ίδιος βρίσκεται σε δεινή δοκιμασία??
Είναι τελικά η “ανάγκη” στην οποία περιέρχεται κάποιος που αποκαλύπτει το χαρακτήρα του, που κάτω από ομαλές συνθήκες καμουφλάρεται από τα ευκόλως τηρούμενα πρότυπα παραδεδεγμένης ηθικής ??
Οφείλουμε συνεπώς να είμαστε διαρκώς καχύποπτοι έναντι των άλλων ??
Οφείλουμε να τεστάρουμε συνειδητά τις προθέσεις και τη συνέπεια λόγων – έργων των άλλων??
Και ποιό είναι το μέτρο σύγκρισης??
Ποιός και με ποιά κριτήρια θέτει τον πήχη της “αρετής” που οφείλουν να υπερπηδούν όλοι οι υπόλοιποι, για να κερδίσουν την αποδοχή του??
Έχουν αλήθεια ουσιαστικό νόημα οι (αναπόφευκτα) υποκειμενικές απαντήσεις που δίνει ο καθένας στα παραπάνω ερωτήματα??
Η εμπειρία ζωής (που όλοι πλέον έχουμε) δείχνει ότι κάθε άνθρωπος είναι δυνητικά ικανός και για το καλό και για το κακό…με εναλλαγές και ευφάνταστη ποικιλία…
Η επιλογή του σε μια δεδομένη χρονική στιγμή επηρεάζεται σίγουρα και από τις εξωτερικές συνθήκες που αντιμετωπίζει, αλλά μεγαλύτερη βαρύτητα και επίδραση στις αποφάσεις και στις δράσεις του ασκεί η αίσθηση που (συνήθως) έχει παγιώσει για τον εαυτό του και τον κόσμο στον οποίο ζει…
Πάμε να κοιτάξουμε από μιά άλλη οπτική γωνία τώρα :
Φανταστείτε ένα λευκό καμβά, όπου πάνω του ζωγραφίζονται πολλά και διαφορετικά δέντρα και λουλούδια.
Καθένα από αυτά εξαιτίας των χρωμάτων που χρησιμοποιεί ο ζωγράφος, αλλά και του σχήματος και της θέσης που τους δίνει μέσα στον πίνακα, φαίνεται ξεχωριστό και διαφορετικό από τα υπόλοιπα.
Καθένα τους (αν μπορούσε να ζωντανέψει και να εκφραστεί), θα μπορούσε να περηφανευτεί για τη διαφορετικότητά του, την ομορφιά του, το πόσο ξεχωριστό, καλύτερο, χρήσιμο είναι από τα υπόλοιπα.
Ενδεχομένως και να έπειθε τους ακροατές/θεατές του…
Ωστόσο, χωρίς τον λευκό καμβά δεν θα είχαν τη δυνατότητα να υπάρξουν ποτέ !!
Ο λευκός καμβάς είναι ο πυρήνας, η βάση της ύπαρξής τους, το κοινό συνδετικό τους στοιχείο…
Ο λευκός καμβάς – που όταν τελειώσει το έργο του ζωγράφου, δεν ανιχνεύεται πλέον ως τέτοιος – είναι πάντα εκεί : σταθερό και μοναδικά αληθινό υπόβαθρο της κάθε ζωγραφιάς – έμπνευσης του δημιουργού της.
Το προσέχει κανείς αυτό??
Έχει γραφτεί ότι ο άνθρωπος έχει πλαστεί καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού…
Είναι γνωστή επίσης η παραβολή της Τελικής Κρίσεως, όπου ο Χριστός επαινεί αυτούς που τον περιέθαλψαν, τον έντυσαν, τον τάισαν, τον επισκέφθηκαν όταν ήταν ασθενής ή στη φυλακή και όταν αυτοί αναρωτιούνται πότε το έκαναν αυτό, Εκείνος αποκρίνεται “Αμήν λέγω υμίν, εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε”.
Ούτε αυτά τυγχάνουν της δέουσας προσοχής όμως…
Κάπου εκεί όμως βρίσκεται το λεπτό σημείο…
Όσο αγνοείται ο “κοινός πυρήνας” της ανθρωπότητας, (ο δικός της “λευκός καμβάς”), όσο η ενσώματη “ατομικότητα” και “διαφορετικότητα” του καθενός εκλαμβάνεται και βιώνεται ως η μόνη πραγματικότητα, δημιουργείται αναπόφευκτα η “παρεξήγηση” που υποχρεώνει τον καθένα να φροντίσει πριν απ΄ όλα – και ίσως και πάνω απ’ όλα – τον “εαυτό του” και το καθετί που θεωρεί “δικό του”.
Εκεί δοκιμάζονται πολλά, μεταξύ των οποίων και η ελευθερία και η καλοσύνη, τόσο ως έννοιες, όσο (και κυρίως) ως εφαρμοσμένες πρακτικές.
Το βασικό είναι ότι ο “κοινός πυρήνας” δεν είναι απλά μία θεωρητική κατασκευή, όμορφα λόγια νά ‘χουμε να λέμε.
Όσο παραμένει μία ακόμα (θρησκευτική ή/και φιλοσοφική) διδαχή, πάντα θα λησμονείται την κρίσιμη ώρα, όπου θα υπερισχύει η αίσθηση της “ατομικότητας” και θα είναι αυτή που θα καθορίζει τις περαιτέρω σκέψεις, αποφάσεις και δράσεις.
Ο “κοινός πυρήνας” είναι αλήθεια ζώσα και βιωματική.
Μόνο το βίωμα ξεκαθαρίζει το τοπίο, αίρει τις νοητικές αμφιβολίες, τις αντιρρήσεις, τον σκεπτικισμό και λήγει ατέρμονες αναζητήσεις και συζητήσεις.
Μόνο το βίωμα επανακαθορίζει (εν τέλει) και τη νοητική και τη συναισθηματική διάθεση, ώστε η “ατομικότητα” να συνεχίσει να εκδηλώνεται μεν, χωρίς όμως πλέον να παραπλανά και να εγκλωβίζει τον φορέα της.