Νίκος Νανόπουλος: Φωτογραφίζοντας τους δρόμους
«Εθνικός Κήρυξ» 17 Φεβρουαρίου, 2020
Μεγάλωσα στα Πατήσια και μέχρι τα 18 μου, τον κόσμο μου τον οριοθετούσε η Πατησίων και οι παράδρομοί της, από το Μουσείο έως το Τέρμα Πατησίων και από την Αχαρνών έως την Πλατεία Κυψέλης και την Πίνδου. Ένας απέραντος κόσμος, πολύβουος, γεμάτος πλατείες, περατζάδες, κινηματογράφους. Τα καφέ λίγα, τα παγκάκια πιασμένα, στα σινεμά πολύ συχνά δεν έβρισκες θέση, ιδιαίτερα στα β’ προβολής.
Η «νέα» Αθήνα ανέπνεε εδώ, εύρωστη και αισιόδοξη, αυτάρκης. Όλα αυτά τα χρόνια, του σχολείου, δεν είχα νιώσει την ανάγκη να βγω έξω, γιατί άλλωστε; Εδώ σύχναζε το μισό ελληνικό σινεμά, τις δικές μας γειτονιές βλέπαμε στις σκοτεινές αίθουσες. Στην Πατησίων, στο «Au Revoir», ήρθε να πιει το ουίσκι του ο Frank Sinatra, εδώ ήταν και ο Eric Clapton.
Έτσι λοιπόν, βολτάροντας στην Πατησίων και αράζοντας στη Φωκίωνος Νέγρη (μία στο Οριεντάλ για το Μες-Μελπά, μία στο Σελέκτ για την Σεράνο) είχα καταλήξει ότι θα γίνω πολιτικός μηχανικός, στα χνάρια του πατέρα μου, αλλά και για να κτίσω – επιτέλους – το σπίτι του παππού μου, όπως το ήθελε «με τα θεμέλια προς τα πάνω»…
Ταυτόχρονα γύριζα και με μία άβολη κουτένια Kodak, μία κάμερα που μου είχε κάνει δώρο η θεία Μαρίνα, που την είχε φέρει ο θείος Μάικος (από το Μάικ και αυτό από το Μιχάλης), που είχε γυρίσει πλούσιος από την Αμερική, μετά από 50 χρόνια σκληρής δουλειάς και κάποια λίγα στη Λεγεώνα των Ξένων.
Αυτή η πρώτη κάμερα έκλεισε μέσα της τις πρώτες παγωμένες μου εικόνες, που με περισσή προσοχή επέλεγα, μια και το φιλμ, η εμφάνιση και η εκτύπωση δεν ήταν «τζάμπα» όπως σήμερα. Σιγά σιγά άρχισα να αγοράζω «ξένα» περιοδικά και να ονειρεύομαι καριέρα στη φωτογραφία και στον κινηματογράφο, ένα όνειρο που ποτέ δεν εξέφρασα στα σοβαρά, δεδομένου ότι το να μην γίνω πολιτικός μηχανικός, απλά δεν «έπαιζε».
Στα χρόνια του Πολυτεχνείου, στο Μετσόβιο, εδώ στην Πατησίων πάντα, αγόρασα την πρώτη μου διοπτική φωτογραφική μηχανή, τύλιγα το λουράκι στο χέρι μου και έβγαινα βόλτα, έχοντάς την πάντα stand by, να αποτυπώσω την στιγμή, να δημιουργήσω ένα παράθυρο στον χρόνο. Καμιά πενηνταριά φιλμς αργότερα, απέκτησα το όνειρο, μία μονοοπτική ρεφλέξ και ξεκινώ την φωτογραφική μου «καριέρα», παρακολουθώντας, από κάποια απόσταση και τα μαθήματά μου στο Πολυτεχνείο.
Στην δεκαετία που ακολουθεί αποφοιτώ από το Μετσόβιο, κάνω τα χαρτιά μου να μεταναστεύσω στον Καναδά, βρίσκω όμως και ξεκινώ δουλειά στην Αθήνα, σε ένα οικονομικό χώρο που ποτέ δεν φανταζόμουν, στην ασφαλιστική αγορά, «μηχανικός-εκτιμητής βιομηχανικών κινδύνων» και… τελικά, πιάνω στασίδι στην ευδαιμονία της δεκαετίας του ΄80, παρέα με τις Nikon μου, που καμιά φορά μου προσέφεραν και ένα μικρό εισόδημα, από κάποιες φωτογραφικές συνεργασίες με περιοδικά της εποχής.
Και….CUT !!!!!!
Μετεκπαίδευση στο Μόναχο Ασφάλιση/Αντασφάλιση? Risk Management…Πώρωση… Απειρη δουλειά…Να αλλάξουμε τα πράγματα στην Ελλάδα… Εκσυγχρονισμός… Καριέρα !!!
Φωτογραφία; Τι είναι αυτό; Καμιά φορά έβγαζα την F2 από την βαλίτσα, πίεζα το κλείστρο, κλατς !!! να ακούω το διάφραγμα να ανοίγει και να μαντεύω την ταχύτητα..
Πέρασαν έτσι αρκετά χρόνια, εργάστηκα σε υψηλές θέσεις ευθύνης και στις τρεις μεγάλες σχολές, τις εταιρείες του Ευρύτερου Δημόσιου Τομέα, του Ιδιωτικού, τις πολυεθνικές, συναρπαστική ζωή, εμπειρίες. Και μετά το κλίμα άλλαξε, όχι μόνο εδώ, σε όλη την Ευρώπη, οι managers αποκτούσαν σταδιακά ένα λιγότερο δημιουργικό ρόλο, ανελάμβαναν κυρίως την ευθύνη για την τήρηση πολύπλοκων εσωτερικών διαδικασιών και κανονισμών, απομακρυνόμενοι από αυτό καθαυτό το business, μετατρεπόμασταν σε αυτό που μεταξύ μας αποκαλούσαμε reporting…
Ενας κύκλος λοιπόν έκλεινε, έπρεπε να γιορταστεί κατάλληλα και τι καλύτερο και πιο συμβολικό από ένα φωτογραφικό ταξίδι στη Νέα Υόρκη, στην Πατησίων των ονείρων μου, εκεί που γύριζε τις ταινίες του ο Woody Allen και ο Scorsese, εκεί που περπατούσαν η Hepburn και ο Peppard, στους δρόμους που τρελαινόταν ο Robert De Niro…
Η έκθεση φωτογραφίας που ακολούθησε, αφιερωμένη στην επίσκεψη αυτή στη Νέα Υόρκη, άνοιξε μία νέα σελίδα και έτσι, μετά από μία μεγάλη βόλτα, λέω να ξαναπιάσω τα ταξίδια μου, να περπατήσω πάλι στις γειτονιές του κόσμου και να ξαναδώ τα πράγματα μέσα από τον φακό της φωτογραφικής μηχανής μου.
Νίκος Νανόπουλος
Photo by nnanopoulos
