Είμαι ογδόντα οχτώμισι ακριβώς.
Στο ούζο οφείλω την υγεία μου.
Μπορώ να πιω ίσαμε ένα μπουκάλι την ημέρα.
Και από φαγητά, τρώω απ’ όλα.
Είχαμε κάποτε έναν οικογενειακό γιατρό,
Θεός σχωρές τον.
Ταξιδεύαμε από την Αθήνα στη Χαλκίδα με τρένο.
Εγώ εδώ,
ο γιατρός απέναντί μου, δίπλα μου μία κυρία.
Κουβεντιάζαμε γόνα με γόνα με την κυρία,
που κάποια στιγμή σκύβει και με ρωτάει:
”Κυρ Γιάννη, ο κύριος είναι γιατρός;”
”Ναι”, της λέω,
”Και είναι καλός;”
”Θαύμα είναι. Μου έχει σώσει τη ζωή.
Κάποτε αρρώστησα βαριά,
αλλά έλειπε στο Παρίσι, κι έτσι σώθηκα.”
Έβαλε τα γέλια η γυναίκα και γέλαγε σε όλο το ταξίδι.
Γεννήθηκα το 1893,
στο χωριό Αγιά Θυμιά της Παρνασσίδος.
Εδώ, στη Χαλκίδα, ελθόντας για στρατιώτης
το 1914, παντρεύτηκα εξ έρωτος.
Έκτοτε,
σχεδόν δεν ”το κούνησα” από την πόλη ετούτη.
Έκανα οικογένεια. Παιδιά, νύφες κι εγγόνια
και μνέσκω ακόμα γράφοντας
λογοτεχνία και ιστορία.
Αλλά και ποίηση και θέατρο.
Εφησυχάζω σχεδόν μόνος στο σπιτάκι μου,
ζων ”αεί – μη – διδασκόμενος”,
εν αναμονή του ”εσχάτου μου μαθήματος”,
ευχαριστώντας εκείνο που ονομάζουμε Θεό,
”για να βουνά και τα δάση που είδα”
– του Ζαχαρία Παπαντωνίου.
Μόνο εγώ, μόνο εγώ ποτέ δεν ήμουν πλοίο
μήτε αερινό όνειρο, μήτε πουλί σε αυτό,
ήρθα στον κόσμο με πλατύ μέτωπο ορθό και λείο,
μόνο δυο στίχους μου σκληρούς να πω και να χαθώ.
Γιάννης Σκαρίμπας
Σαν σήμερα, το 1984, έφυγε από τη ζωή.
Πηγές:
Εφημερίδα Ελευθεροτυπία
συνέντευξη στον Δημήτρη Γκιώνη
Περιοδικό Ταχυδρόμος
συνέντευξη στον Κώστα Ρεσβάνη