Καλό βράδυ
Ορεινός
τ’ αστέρια & ο δρόμος τους
by ίριδα
Το παραμύθι που ακολουθεί έρχεται από τη Νότιο Αφρική:
Πολλά, πολλά χρόνια πριν, κάθε φορά που ο Γέροντας με τις φωτεινές μασχάλες ξάπλωνε να κοιμηθεί, ο ουρανός παρέμενε ολοσκόοτεινος τις νύχτες. Όμως με τον καιρό, οι άνθρωποι έμαθαν ν’ ανάβουν φωτιές μήπως και φωτίσουν την τόση σκοτεινιά.
Μία νύχτα, ένα κορίτσι που καθόταν μπροστά στη φωτιά προσπαθώντας να ζεσταθεί, άρχισε να σκαλίζει τις στάχτες. Πήρε λίγη στάχτη στα χέρια της και την τίναξε προς τα πάνω, να δει πόσο όμορφα αιωρείται στον αέρα. Και καθώς η στάχτη αιωρούνταν, το κορίτσι πρόσθεσε μερικούς πράσινους θάμνους στη φωτιά και την ανασκάλεψε μ’ ένα κλαδί. Οι λαμπερές σπίθες πέταξαν ψηλά, όλο και πιο ψηλά, έφτασαν μέχρι την αιωρούμενη στάχτη κι ανακατεύτηκαν μαζί της – στάθηκαν μαζί στον ουρανό, σχηματίζοντας ένα φωτεινό δρόμο καταμεσής του ουρανού. Και το δρόμο αυτό μπορείτε να τον διακρίνετε ακόμα και σήμερα. Οι λευκοί των ονομάζουν γαλαξία, όμως εμείς τον λέμε Δρόμο των Αστεριών.
Αχ! Πόσο χαρούμενο ήταν το κορίτσι! Χτύπησε τις παλάμες του δυνατά και χόρεψε, λικνίζοντας το σώμα του με τον τρόπο που το λικνίζουν οι άνθρωποί μας κάθε φορά που είναι ευτυχισμένοι. Να το τραγούδι που τραγούδησε:
‘Τα μικρά αστέρια! Τα μικροσκοπικά αστέρια!
Φτιάχνουν ένα δρόμο για τα άλλα άστρα.
Στάχτη της φωτιάς των ξύλων! Σκόνη Ηλίου!
Καλούν την Αυγή να φανεί, κάθε που η Νύχτα φεύγει!’
Κι έπειτα πήρα κάτι μισοφαγωμένες ρίζες και τις εκσφενδόνισε κι αυτές στον ουρανό και οι ρίζες στάθηκαν μετέωρες και μεταμορφώθηκαν σε μεγάλα άστρα. Όσες ρίζες ήταν γέρικες εξέπεμπαν μια κόκκινη αναλαμπή κι όσες ήταν πιο πρόσφατες εξέπεμπαν φως χρυσαφένιο. Αιωρούνταν εκεί στον ουρανό, τα νέα αστέρια, αναβόσβηναν, έγνεφαν, τραγουδούσαν. Ναι τραγουδούσαν και να τι τραγουδούσαν:
‘Είμαστε παιδιά του Ηλίου!
Έτσι είναι! Έτσι είναι! Έτσι είναι!
Αυτόν καλούμε κάθε που η Νύχτα φεύγει!
Έτσι είναι! Έτσι είναι! Έτσι είναι!
Αρμενίζουμε λαμπρά στον ουρανό
Ακολουθώντας τον Αστεριών το Δρόμο, ψηλά, τόσο ψηλά,
Κι αναβοσβήνουμε και σου χαμογελάμε,
Όπως αρμενίζουμε στο μπλε του ουρανού!
Έτσι είναι! Έτσι είναι! Έτσι είναι!’
Όμοια με μικρά παιδιά τραδουγούσαν. Όμως ένα από τ’ αστέρια μεγάλωνε και μεγαλώνε, μέχρι που μεγαλώσε περισσότερο απ’ όλα τ’ άλλα. Ήταν το Μεγάλο Άστρο και τραγουδώντας ονόμασε όλα τ’ αδέρφια του. Κάλεσε το κάθε ένα από αυτά με τ’ όνομά του, κι αυτά κατάλαβαν τη δύναμη του Μεγάλου Άστρου. Κανένα άλλο αστέρι δεν θα μπορούσε να έχει καταφέρει κάτι τέτοιο. Κι όταν είχε τελειώσει, τραγούδησαν ξανά όλα μαζί και δόξασαν το Μεγάλο Άστρο για τα ονόματα που τους είχε χαρίσει.
Τώρα πλέον, κάθε που η μέρα φεύγει, ξεκινούν τον περίπατό τους κατά μήκος τ’ ουρανού, στα χνάρια του Δρόμου των Αστεριών. Κι όταν η νύχτα φύγει κι αυτή με τη σειρά της, απομακρύνονται ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο και καλούν την Αυγή να φωτίσει. Τ’ άστρο που τα οδηγεί ονομάζεται Αυγερινός και την πιο σκοτεινή ώρα, προτού τα αστέρια καλέσουν την Αυγή, λάμπει πιο έντονα από ποτέ! Είναι το πιο όμορφο. Πιο όμορφο κι από τη γυναίκα και το παιδί του ακόμα. Αρμενίζει μπροστά-μπροστά και περιμένει να το προλάβουν τα υπόλοιπα άστρα και προχωρώντας καλούν την Αυγή, καλούν τον Ήλιο να ξυπνήσει. Τους καλούν, τραγουδούν κι τρεμοσβήνουν:
‘Σε καλούμε απ’ άκρη σ’ άκρη τ’ ουρανού,
Αυγή! Έλα Αυγή!
Εσύ, όμοια με μικρό αγουροξυπνημένο κορίτσι,
που τρίβει τα μάτια του μπας κι επιτέλους ξυπνήσει!
Εσύ, με τα φωτεινά σου χέρια όπως τα τεντώνεις στον ουρανό,
Δείχνοντας το δρόμο στον Ήλιο!
Μπροστά στο δικό του χαμόγελο, τ’ Αστέρια σβήνουν,
Κι ο Δρόμος τους ξεθωριάζει.
Αυγή! Έλα Αυγή!
Σε καλούμε απ’ άκρη σ’ άκρη τ’ ουρανού,
Σε προσμένει ο Αυγερινός.
Έτσι είναι! Έτσι είναι! Έτσι είναι!
Έτσι τραγουδάνε, γιατί γνωρίζουν καλά ότι η νύχτα τελείωσε.
Κι έρχεται η Αυγή, τρίβει αγουροξυπνημένη τα μάτια της και χαμογελά, τεντώνει τα φωτεινά της δάχτυλα, ξορκίζοντας τη σκοτεινιά μακρυά. Τα άστρα ξεθωριάζουν κι ο Δρόμος τους σβήνει, καθώς η Αυγή ξεδιπλώνει ένα μονοπάτι φωτός για τον Ήλιο, να βρει να βαδίσει. Και επιτέλους ανατέλλει με τα χέρια του τεντωμένα ψηλά και φως ξεχύνεται ανάμεσά τους, απλώνεται στον κόσμο όλο δημιουργώντας τη μέρα, ξυπνώντας τους ανθρώπους για να εργαστούν και να παίξουν.
Κι όταν έρθει η ώρα ν’ αποκοιμηθεί ξανά, τ’ αστέρια το ρίχνουν ξανά στο τραγούδι. Το καλοκαίρι τραγουδούν καλύτερα από κάθε άλλη εποχή. Όπως και να ‘ναι όμως, ακόμα κι απόψε, αν βγείτε στα παράθυρά της και τ’ αναζητήσετε, θα τα δείτε ν’ αναβοσβήνουν και θ’ ακούσετε το τραγούδι τους.
Πηγή: https://www.worldoftales.com/African_folktales/African_Folktale_