αντιγραφή από το FB
Μη φόβου
Από Γ Ζάβρα .
Κάπως αμήχανα με ρωτά : «Και τι κάνω τώρα που έφτασα στην δική μου» «“Ιθάκη”;»
Σκέφτομαι: Πόσο τρομακτική μπορεί να γίνει για τον άνθρωπο η συνειδητοποίηση ότι το ταξίδι προς τη χαμένη ή την μέχρι τότε άγνωστη «Ιθάκη» τελείωσε; Πώς είναι δυνατόν και σε ποιον είναι πιθανό να συμβεί κάτι τέτοιο; Αφού η ζωή μας είναι ταγμένη σαν καύσιμο υλικό να τροφοδοτεί τις μηχανές αυτού του ταξιδιού. Η επίγνωση ότι κάπου μπορείς να φτάσεις, ότι κάτι σου είναι αρκετό, ότι κάτι χωράει στην προσωπική σου πραγματεία για την Ιθάκη – δηλαδή τον προορισμό σου, τις επιθυμίες σου, τα όνειρά σου – μοιάζει εκ διαμέτρου αντίθετη με την ίδια τη φύση του ανθρώπινου γένους. Εάν δεν ήταν άπληστη και διαρκώς ανήσυχη η ιδιοσυγκρασία του είδους αυτού, θα μπορούσε ο κόσμος να υπάρχει; Η γη να γυρίζει; Λες και το ποδοβολητό του ανθρώπου – απ’ την προσπάθειά του να φτάσει στο «νησί» του – κάνει τη γη να γυρίζει γύρω απ’ τον άξονά της. Λες και υπηρετεί η αδηφάγος εγρήγορσή του κάποια νομοτέλεια – μικρή συνιστώσα η ανθρωπότητα στο διηνεκές του σύμπαντος.
Πόσο εύκολα παρακάμπτει κάποιος την ως άνω τελολογία του; Ποιος προσκυνητής σταματά να ακολουθεί τυφλά κι ευλαβικά τον αόρατο δρόμο προς την «πατρίδα» του; Ποιος τολμά να σκεφτεί, να δεχτεί και να αρθρώσει ότι έφτασε στη δική του «πατρίδα»; Και τι μπορεί στ’ αλήθεια να σημαίνει «πατρίδα»; Ό,τι είναι τόσο δικό μας, που απ’ το γλυκύ έθος να το κουβαλάμε, δεν μπορούμε καν να το δούμε; Να σημαίνει ό,τι εγγίζει περισσότερο τις αθέατες και μυστικές πτυχές του «είναι» μας; Αυτές που τόσο αριστοτεχνικά όσο και εγκληματικά απομακρύνουμε – άλλοτε από φόβο, άλλοτε από ντροπή κι άλλοτε από αρετή – για να μπορούμε έτσι να προφασιζόμαστε ότι η ζωή μας έχει το σκοπό της; Το σκοπό; Πόσο ματαιόδοξη κι άχρηστη σκέψη;
Με σκοπούς και στόχους ντύνουμε τη ζωή μας για να μπορούμε να την ακολουθούμε καθημερινά, σαν μουδιάζουμε οι ίδιοι, παρασυρμένοι από οίστρους εξωκοσμικών, μεταφυσικών, αιώνια αναπάντητων ερωτημάτων, και χάνουμε το χνάρι που μας εξασφαλίζει την παραμονή μας στο χώρο του λογικού. Αυτό το ρόλο παίζουν οι σκοποί … χνάρια είναι για να μην αποδρά ο νους σε κόσμους που οι προδιαγραφές του τον εμποδίζουν να φτάσει. Μήπως αυτό το ρόλο επιτελεί κι η Ιθάκη…;
Αυτή είναι η πραγματική μας «πατρίδα»; Η «Ιθάκη»; Αυτή. Η αποξήλωση της ζωής μας από την επιτήδευση των σκοπών και η παραδοχή ότι οι επιθυμίες μας και τα μεγάλα όνειρά μας μπορούν να πραγματωθούν στη διάρκεια της θνητότητάς μας. Η στροφή μας, η πανοραμική αποκάλυψη ότι ο μόνος λόγος που δεν βλέπουμε την «Ιθάκη» μας είναι η εμμονή μας να αναλισκόμαστε στην αναζήτηση αυτών που μας αγαπούν αντί – του ευλόγου – στην αναζήτηση όσων εμείς αγαπάμε.
Ποιος όμως δεν συνταράζεται σ’ αυτήν την αλήθεια μπροστά; Ποιος δεν δονείται μπροστά στην διαχείριση αυτής της πραγματικότητας, όπου το προσδοκούν θεόπνευστο ανάγεται σε χρόνο ενεστώτα και ουχί σε μέλλοντα – κατά το εικός;
Με ήρεμη φωνή και με μάτια αστραφτερά, τώρα πια φωνάζει: «Μη φόβου! Η» «Ιθάκη υπάρχει. Λέγεται λεμονάδα στη λιακάδα, λέγεται άνεμος στην Αμοργό, βράδι» «άνοιξης στο βράχο του Αρείου Πάγου, λέγεται τριανταφυλλιές στις αυλές των» «προσφυγικών της Ιωνίας. Μη φόβου! Λέγεται και έρωτας, λέγεται χαμόγελα, λέγεται» «και μοναξιά. Μη φόβου! Το ταξίδι είναι νοητό. Τα πέρατα του κόσμου μπορεί ν’» «αγγίξεις, χιλιόμετρα να διανύσεις και η Ιθάκη – ω του θαύματος – κρυμμένη στις» «διπλανές φυλλωσιές. Μόνο μη τρομάξεις, φώναξέ τη να τη ξορκίσεις, άλλως, θα» «καταδικαστείς ανερμάτιστα να την αναζητάς, λησμονώντας ότι… πάντα την είχες!»
Γ Ζάβρα