Ταξίδεψα σήμερα το πρωί από την Αθήνα στη μικρή πατρίδα και το φως του Νοεμβρίου σε όλη τη διαδρομή μου θύμιζε τα χρόνια που τέτοιες μέρες οργώναμε τα χωράφια στο χωριό να σπείρουμε δημητριακά. Όλοι οι χωριανοί τότε, πάει μισός αιώνας αφότου γίνονταν αυτά και ξαφνικά μια χρονιά στις αρχές της δεκαετίας του ’70 σταμάτησαν όλοι σαν να ήταν συνεννοημένοι και είμαστε και ελάχιστοι όσοι θυμόμαστε όχι το όργωμα αλλά και που ήταν τα χωράφια αφού όλα τα έχει καταπιεί το δάσος και το Δασαρχείο ισχυρίζεται πως είναι πια στη δικαιοδοσία του και όχι στη διάθεση του νοικοκύρη γιατί γέμισαν αγριόδεντρα.
Την εντύπωση αυτή του οργώματος ενίσχυαν και τα οργωμένα χωράφια που είδα στη Βοιωτία και λίγα στον κάμπο της Λαμίας και επρόκειτο για βαμβακοχώραφα καθώς η καλλιέργεια σιτηρών σε αυτές τις περιοχές έχει σταματήσει καθότι ασύμφορη. Πάντως όπως φαίνεται και φαντάζομαι πως συμφωνούν όσοι ακόμα διατηρούν μια αγαπητική σχέση με τη γη, τούτος ο Νοέμβριος είναι από τους καλύτερους για τη σπορά των σιτηρών στη Θεσσαλία και αλλαχού καθώς οι βροχές του Οκτώβρη ήταν ικανοποιητικές και τα διαλείμματα της καλοκαιρίας μεγάλα έτσι ώστε να στεγνώνουν τα χωράφια και η άροση να γίνεται χωρίς προβλήματα. Το μόνο λοιπόν που πρέπει να προσέξει τώρα ο σπορέας είναι η ποιότητα του σπόρου που πάνω του επενδύει τη σοδειά της επόμενης χρονιάς…
Στη φωτογραφία, τα χέρια ενός σπορέα στον Παλαμά Καρδίτσας πριν από 10 χρόνια.
ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 03112018
Η. Προβόπουλος
actimon