«Στην αρχαία Αίγυπτο ζούσε ο σοφός Βασιλιάς Θαμούς. Μία μέρα τον επισκέπτηκε ο έξυπνος θεός Θεύθ.
Ο Θεύθ ήταν υπεύθυνος για την εφεύρεση της αριθμητικής, της γεωμετρίας, της αστρονομίας και των ζαριών, αλλά σύμφωνα με τον ίδιο η σημαντικότερη του ανακάλυψη ήταν «η χρήση των γραμμάτων». Αυτή ήταν και η εφεύρεση που ο Θεύθ ανυπομονούσε να μοιραστεί με τον Βασιλιά Θαμούς.
Η τέχνη της γραφής, σύμφωνα με τον Θεύθ, «θα κάνει τους Αιγύπτιους σοφότερους και θα βελτιώσει την μνήμη τους, καθώς η γραφή είναι αναγκαία τόσο για τη μνήμη, όσο και για την ευστροφία».
Αλλά ο Θάμους τον απέρριψε λέγοντας, «Θεύθ, που κατέχεις τόσες τέχνες, να ξέρεις πως άλλος έχει την ικανότητα να δημιουργεί τις τέχνες, και άλλος εκείνη που θα του επιτρέπει να κρίνει πόσο πρόκειται να ωφελήσουν και πόσο να βλάψουν όποιους πρόκειται να τις χρησιμοποιήσουν».
Ο βασιλιάς συνέχισε «Και τώρα εσύ, ως πατέρας της τέχνης των γραμμάτων, από ευμενή διάθεση προς το έργο σου, απέδωσες τα αντίθετα από αυτά που μπορεί πραγματικά τούτη η τέχνη. Γιατί τα γράμματα θα προκαλέσουν λήθη στις ψυχές όσων θα τα μάθουν, εφόσον οι ίδιοι δε θα φροντίζουν για την άσκηση της μνήμης τους, μια και, αποκτώντας εμπιστοσύνη στη γραφή, θα φέρνουν τα πράγματα στη μνήμη τους όχι από μόνοι τους, από μέσα τους, αλλά από έξω, διαμέσου ξένων σημείων».
Ο Θαμούς ολοκλήρωσε λέγοντας «Και έτσι παρέχεις στους μαθητές σου μια φαινομενική σοφία, όχι την αλήθεια· γιατί, με την τέχνη που προσφέρεις, θα ακούσουν πολλά χωρίς να τα διδαχθούν και, συνακόλουθα, θα πιστέψουν ότι ξέρουν πολλά, ενώ στην πραγματικότητα, στις περισσότερες περιπτώσεις στερούνται της γνώσης και θα είναι δύσκολοι στο να τους συναναστρέφεται κανείς, αφού, αντί σοφοί, θα έχουν γίνει δοκησίσοφοι».