Ένα πράγμα δεν μπορώ παρά να θαυμάσω στην Theresa May, μέσα στο χάος που έχει απελευθερώσει η συμφωνία που κατάφερε να κλείσει με τους Ευρωπαίους. Εν μέσω εχθρικών πυρών από πάσα κατεύθυνση, διατηρεί μια ψυχραιμία αξιοθαύμαστη και μια ακλόνητη αφοσίωση στη στρατηγική που έχει εξ αρχής επιλέξει: θέλατε Brexit, θα έχετε Brexit, με δύσκολους όμως όρους, γιατί δεν γίνεται αλλιώς αφού η εναλλακτική της άτακτης εξόδου θα ήταν καταστροφική. Πόσο πειστική είναι τώρα η στρατηγική της είναι μια άλλη ιστορία. Για την ώρα, το πώς θα καταφέρει να περάσει τη συμφωνία από τη Βουλή των Κοινοτήτων αποτελεί άλυτο γρίφο, ενώ το πόσο μπορεί να αντέξει ακόμα στον πρωθυπουργικό θώκο αποτελεί αντικείμενο ζωηρών συζητήσεων.
Τίθεται πάντως και ένα πολύ σοβαρό ερώτημα ως προς τον τρόπο που χειρίζεται το διαζύγιο η Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι σαφές ότι οι Βρυξέλλες είχαν το πάνω χέρι σ’ αυτή τη διαπραγμάτευση και ορθώς έχουν τηρήσει μια αυστηρή στάση που λειτουργεί αποτρεπτικά για άλλους πιθανούς ενδιαφερόμενους για έξοδο με μπόνους μια ειδική σχέση με την Ευρώπη. Όμως, το σκληρό Brexit δεν το θέλει κανείς. Μπορεί το κόστος να είναι βαρύτερο για τους Βρετανούς αν πάμε στο καταστροφικό αυτό σενάριο, όμως είναι βαρύ και για τους Ευρωπαίους. Αναρωτιέμαι λοιπόν μήπως, εδώ που έχουμε φτάσει, έπρεπε να δώσουν στη May μια-δυο μικρές νίκες παραπάνω, μήπως κατάφερνε να κλείσει το ζήτημα εδώ. Με την Ιταλία να αρνείται προς ώρας να συμμορφωθεί, πόσες εστίες μπορεί να αντέξει η Ευρωπαϊκή Ένωση αναμμένες, μάλιστα σε χρονιά Ευρωεκλογών;