Someone Else’s Problem
Τα ερωτήματα που μένουν αναπάντητα σε ό,τι αφορά το σχέδιο συμφωνίας κυβέρνησης και Εκκλησίας της Ελλάδος σχετικά με τη μισθοδοσία των κληρικών και την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας είναι πολλά. Πρόκειται για μια εξέλιξη που ανοίγει το διάλογο για ένα μείζον ζήτημα που εκκρεμεί εδώ και δεκαετίες; Συνιστά άραγε νίκη για όσους ήλπιζαν ότι η πρώτη αριστερή κυβέρνηση θα άφηνε ως παρακαταθήκη το διαχωρισμό Εκκλησίας-Κράτους; Αποτελεί την αφετηρία για την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής ακίνητης περιουσίας που έχει γίνει μήλο της έριδος ξανά και ξανά τα τελευταία χρόνια;
Ομολογώ ότι δύσκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς τη συγκεκριμένη κίνηση ως μια ουσιαστική παρέμβαση που αλλάζει κάτι στις σχέσεις μεταξύ των δύο θεσμών. Ταιριάζει πολύ περισσότερο με τη στρατηγική πολιτικής επιβίωσης του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει των εκλογών – το κίνητρο κατέστη σαφές ότι είναι λιγότερο ο διαχωρισμός και περισσότερο ο… διορισμός. Με τον ιδιωτικό τομέα να εξακολουθεί να αγκομαχά υπό τα βαρίδια των κυβερνητικών επιλογών της τελευταίας δεκαετίας, ανοίγει ο δρόμος για να διοριστούν στη θέση των κληρικών 10 χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι.
Πώς όμως βγαίνουν τα δημοσιονομικά μαθηματικά, δεδομένου ότι η δαπάνη που πήγαινε στους κληρικούς θα εξακολουθήσει να καταβάλλεται ως συνολικό κονδύλι ετησίως από το Κράτος στην Εκκλησία; Ας λύσει την εξίσωση κάποιος άλλος – οι διορισμοί άλλωστε απαιτούν μια χρονική καθυστέρηση που σημαίνει ότι το “πρόβλημα” του πώς θα πληρωθούν όλοι όσοι προσληφθούν κατά πάσα πιθανότητα θα κληθεί να το λύσει η Νέα Δημοκρατία.