Μόνο λίγα χιλιόμετρα
ιστορίες για την ιστορία
εκδόσεις Πατάκη,
………….Στο λόγο σας συχνά χρησιμοποιείτε τον όρο δόξα τω Θεώ , πρώτα ο θεός και λοιπά συναφή,
στον κύκλο της παγκόσμιας ιστορίας που διδάσκεται αφιερώνετε ένα σημαντικό κομμάτι στο θέμα των θρησκειών
Πράγματι χρησιμοποιώ συχνά και συνειδητά τους όρους που αναφέρονται ως έκφραση ταπεινότητας και ευγνωμοσύνης μπροστά στα μεγάλα και άφατα, μπροστά στις δυνάμεις τις πολύ μεγαλύτερες από εμάς τα μικρά και αδύναμα πλάσματα που λεγόμαστε άνθρωποι.
Οι γονείς μου ήταν θρησκευόμενοι, ο καθένας με το δικό του τρόπο , εγώ δε , πιστεύω ότι οι θρησκείες είναι κατασκευές του ανθρώπου, κωδικοποίηση των ανασφαλειών του και των αβεβαιοτήτων του, των κάθε φορά ειδικών προσταγμάτων του , των στοχεύσεων και των επιθυμιών.
Και εξ αυτού τις σέβομαι και σέβομαι τον άνθρωπο του οποίου την ιστορία κομποσκοίνι του χρόνου για να κλέψω αυτό το υπέροχο από το ποίημα της φίλης μου Ραχήλ με την έννοια αυτή δεν ανήκω σε κάποια θρησκεία,
ωστόσο στο βαθμό που οι θρησκείες αποτελούν τμήμα της πολιτιστικής κληρονομιάς και της ψυχής των κοινωνιών αισθάνομαι ότι ανήκω στην οικογένεια την χριστιανική ορθόδοξη μια και αυτή αποτελεί σημαντική παράμετρο του κόσμου στον οποίο γεννήθηκα,ανατράφηκε, ζω τούτο το κομμάτι της Θρησκείας το πολιτιστικό και το αισθητικό.
Με αφορά και μάλιστα πολύ και θα φανεί παράξενο ίσως αλλά σε κάθε χώρο στον οποίο λειτουργώ υπάρχει μια βυζαντινή εικόνα ,την έχω ανάγκη λόγω του ότι η κορυφαία αυτή τέχνη έχει τη δύναμη , τους τρόπους να με ηρεμεί και να με συμβουλεύει.
Κατά τον ίδιο τρόπο στα δύσκολα επιδιώκω να συνομιλήσω με τον εαυτό μου σε άδεια από εκκλησίασμα εκκλησία καθώς ο χώρος με υποβάλει και με καθοδηγεί ,
έχω δεσμούς με ένα γυναικείο μοναστήρι το οποίο κατά καιρούς επισκέπτομαι θεωρώντας τις επισκέψεις αυτές δώρο ζωής.
Και η μητέρα μου την νυχτερινή ώρα που έσβηνε στο κρεβάτι του οριστικού μας αποχωρισμό την αποχαιρέτησα ψέλνοντας της σιγανά ενα υπέροχο ύμνο που αγαπούσε τόσο εκείνη όσο και ο πατέρας μου ,
τότε άνοιξε τα μάτια και με κοίταξε με νόημα σιωπηλά και μετά έφυγε ήταν η τελευταία μας επικοινωνία .
Πιστεύω ότι υπάρχει κάτι ασύγκριτα μεγάλο και κυριαρχικό που μετέχει της ζωής μου με τρόπο αδιόρατο και καταλυτικό δε γνωρίζω τι είναι αυτό ούτε αναζητώ να το κατανοήσω να το περιγράψω και να το ορίσω
θα ήταν μάταιο ποια είμαι εγώ μια ασήμαντη μπροστά στο απέραντο και στο ασύλληπτο ώστε να το καταλάβω
πάντως αισθάνομαι την παρουσία του κάθε στιγμή και το πιστεύω ίσως επειδή εμπιστεύομαι απελπισμένα την ίδια τη ζωή…………