Είναι γνωστό ότι κατα τη διάρκεια της κατοχής στην Πάρνηθα υπήρχαν άνταρτες του ΕΛΑΣ κι έγιναν εκεί συγκρούσεις των ελασίτων με τους γερμανούς και τους ταγματασφαλίτες συνεργάτες τους. Αργότερα κατα τη διάρκεια του εμφυλιου ποκτλέμου έγιναν προσπαθειες διείσδυσης στην Πάρνηθα ανταρτικων τμημάτων του Δημοκρατικού Στρατού αλλά απέτυχαν και τα τμήματα αυτά εξοντώθηκαν ή εκδιώχθηκαν από τον Εθνικό Στρατό που εγκατέστησε μόνιμες βασεις του και παραστρατιωτικούς από τα γύρω χωριά σε αυτό το βουνό που υψώνεται στις παρυφές της πρωτεύουσας. Εκείνο που δεν είναι γνωστο είναι ότι προσπάθεια δημιουργίας ανταρτικού στην Πάρνηθα εγινε και μετα το πραξικόπημα το ξημέρωμα της 21ης Απριλίου 1967. Εμπνευστής του σχεδίου ήταν ενας δημοκρατικός αξιωματικός του στρατού, ο συνταγματάρχης Οπρόπουλος, παλιός συμμαθητής του Γ. Παπαδόπουλου από την Σχολή Ευελπίδων, ο οποίος εκεινη την εποχή ήταν καθηγητής στη Σχολή Εθνικής Αμύνης. Ο Οπρόπουλος πεισμένος ότι για το πραξικόπημα ευθυνόταν μια συνωμοτική ομάδα περιξ του Παπαδόπουλου οργανωσε ομάδα δημοκρατικών αξιωματικών με σκοπό την διενέργεια ανταρτικων εξορμήσεων από την Πάρνηθα κατα επιλεγμενων στόχων με σκοπό να δημιουργήσει στρατιωτικά γεγονότα και να ξεσηκώσει μια ευρύτερη κινητοποίηση μέσα από το στρατό κατα της δικτατορίας. Ίσως και να είχε εμπνευστεί ο Οπρόπουλος από τον αρχαίο Θρασύβουλο ο οποιος καταλαμβανοντας το φρούριο της Φυλής με λίγους δημοκρατικούς και εξορμώντας από την Πάρνηθα κατελυσε την τυραννία στην Αθήνα μετά το τελος του πελοποννησιακού πολέμου. Όμως το σχεδιο για αντιδικτατορικό ανταρτικο στην Πάρνηθα προδώθηκε στους Απριλιανούς πραξικοπηματίες από εναν αξιωματικό που διεισδυσε στην ομάδα του Οπρόπουλου και ματαιώθηκε. Ο Οπρόπουλος μετατεθηκε στην Δυτ. Μακεδονία αλλά δεν σταμάτησε να οργανώνει αντιδικτατορικούς πυρήνες στο στρατο και τελικά αποταχθηκε όπως και οι περισσοτεροι από τους αξιωματικούς της ομάδας του.