Ενας δείκτης που πρέπει να μάς ανησυχήσει
«Από την αρχή της κρίσης, όλοι μιλούν συνεχώς για την πτώση του κατά κεφαλή ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (GDP per capita) και για τη μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος των νοικοκυριών (Household disposable income)» γράφει. «Ομως ελάχιστοι μιλούν για τη μείωση στο δείκτη του Σχηματισμού Ακαθάριστου Πάγιου Κεφαλαίου (GFCF – Gross Fixed Capital Formation) τα τελευταία χρόνια».
Και εξηγεί:
«Μετά από δύο λαμπρές χρονιές (2006 και 2007), όπου οι συνολικές επενδύσεις σε πάγιο κεφάλαιο (χονδρικά: πάγια περιουσιακά στοιχεία, υποδομές, μονάδες παραγωγής και κεφαλαιουχικός εξοπλισμός, χωρίς τις αγοραπωλησίες γης και τα ρευστά διαθέσιμα, ήτοι τους τραπεζικούς λογαριασμούς) αυξήθηκαν στο 14,9% και στο 22,8% του ΑΕΠ αντιστοίχως, ακολούθησε η ελεύθερη πτώση: απ’ το -14,3% το 2008 στο -19,2% του ΑΕΠ το 2012, όπως δείχνει η τελευταία έκθεση του ΟΟΣΑ για την Ελλάδα, που δόθηκε στη δημοσιότητα στις 15 Νοεμβρίου 2013.
»Αυτός είναι ένας δείκτης που, για μένα, είναι πιο σημαντικός ακόμα και από το πρωτογενές πλεόνασμα του προϋπολογισμού, διότι όταν γυρίσει ο οικονομικός κύκλος και αρχίσουν πάλι να γεμίζουν τα βιβλία παραγγελιών των βιομηχανικών μονάδων, η παραγωγική βάση της οικονομίας θα έχει συρρικνωθεί σε τέτοιο βαθμό που δε θα μπορεί να υποστηρίξει πλήρως τη ζήτηση, η οποία φυσικά θα στραφεί αλλού για την προσφορά. Αυτός, με λίγα λόγια, είναι ο δείκτης που δείχνει το δυναμικό της μελλοντικής, και δη μακροπρόθεσμης, ανάπτυξης μιας εθνικής οικονομίας. Το επίπεδο των κεφαλαιουχικών επενδύσεων είναι βασικός αναπτυξιακός παράγοντας μιας οικονομίας, ενώ από το ύψος του συσσωρευθέντος παγίου κεφαλαίου θα εξαρτηθεί εν μέρει και ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής, δηλαδή η αύξηση του παραγόμενου προϊόντος ανά μονάδα δαπάνης».