Κρήτη Homo Sapiens village

«Στο 45ο χιλιόμετρο της διαδρομής από Ηράκλειο προς Oροπέδιο Λασιθίου, στο πιο όμορφο σημείο του δρόμου που οδηγεί στο Δικταίο Άνδρο, τη Βηθλεέμ της αρχαιότητας, φτιάξαμε με πολύ μεράκι και μεγάλη προσπάθεια ένα θεματικό πάρκο στο οποίο παρουσιάζουμε την αγωνία και τον αγώνα του ανθρώπου για επιβίωση δια μέσου των χιλιετηρίδων.

Πιστεύουμε πως προσφέραμε στον τοπικό τουρισμό και στον πολιτισμό γενικότερα.

Στο χώρο μας πέρα από την επίσκεψη στο θεματικό πάρκο μπορείτε να βρείτε χώρους για ξεκούραση και φαγητό, κατάστημα σουβενίρ και να έχετε την δυνατότητα φωτογράφησης με φόντο την απεραντοσύνη της Κρήτης και του Αιγαίου.».

Με αυτά τα λόγια περιγράφουν το μουσείο Homo Sapiens οι περήφανοι ιδρυτές του, Μανόλης και Γιώργος Πετράκης.

Το «Homo Sapiens Village» αποτελεί ένα εντελώς πρωτότυπο σε παγκόσμια κλίμακα μουσείο, όπου ξετυλίγεται η πορεία, η εξέλιξη του ανθρώπου από τότε που ζούσε στα σπήλαια μέχρι και τις μέρες μας. Το γεγονός ότι κυριολεκτικά από το μηδέν και με μοναδικό εφόδιο το μυαλό του ο άνθρωπος έχει φτάσει σήμερα να είναι το κυρίαρχο ον της φύσης βοηθάει κανέναν να ανακαλύψει το μεγαλείο του ανθρώπινου πνεύματος αλλά και της ανθρώπινης ψυχής. Το μεγαλείο αυτό αποτυπώνεται στις αίθουσες του μουσείου Homo Sapiens.

Ο επισκέπτης μεταφέρεται δεκάδες χιλιάδες χρόνια πίσω στην εποχή των σπηλαίων και στη συνέχεια βιώνει την αγωνιώδη προσπάθεια του ανθρώπου να βγει από τις σπηλιές φτιάχνοντας καλύβες με όποιο υλικό έβρισκε γύρω του, να μπαίνει στην Παλαιολιθική εποχή όπου κυρίαρχο υλικό ήταν η πέτρα είτε σαν δομικό υλικό είτε σαν όπλο, είτε σαν εργαλείο, να προχωρεί στη συνέχεια στη Νεολιθική εποχή όπου αρχίζει να επεξεργάζεται την πέτρα, αλλά και να κατασκευάζει κεραμικά και να καταλήγει στην εποχή των μετάλλων, δηλαδή στην εποχή μας.

Ο κ. Πετράκης θεωρεί το σημείο αυτό και το πιο σημαντικό, αφού η εποχή των μετάλλων, που φτάνει μέχρι σήμερα, αποτέλεσε μια επανάσταση στη ζωή του ανθρώπου που από κυνηγημένος έγινε κυνηγός. Κάποια στιγμή, όμως, έστρεψε τα όπλα εναντίον του ίδιου του, του εαυτού, με αποτέλεσμα να πέσει ο μέσος ορος ζωής, ο οποίος προηγουμένως είχε ανέβει σημαντικά. Σύμφωνα με τον ιδρυτή του μουσείου, ο άνθρωπος πολλές φορές προσπάθησε να μεταβεί από την εποχή των μετάλλων σε κάποια άλλη, όπως έγινε με την ανακάλυψη της πυρίτιδας, χωρίς όμως επιτυχία. «Το επόμενο βήμα θα είναι ο άνθρωπος του Διαστήματος», προβλέπει ο ίδιος.

Υπάρχει, ακόμα, μια θαυμάσια παρουσίαση του σιταριού από τη γη που είναι σπαρμένο μέχρι που προχωράει και γίνεται ψωμί στο φούρνο, ολοζώντανη όλη η διαδικασία με τον πρωτόγονο βέβαια τρόπο με τον οποίο γινόταν τόσα χιλιάδες χρόνια. Και ύστερα, παρουσιάζεται η εξέλιξη του τροχού, που αποτελεί την μεγαλύτερη ανακάλυψη του ανθρώπου, από τα πρώτα στάδια της κατασκευής του μέχρι την σημερινή του μορφή με ζάντα αλουμινίου.

Φιλοξενείται, ακόμα, το Πάνθεο, ένας δωδεκάγωνος, δωδεκάπλευρος ναός των θεών του Ολύμπου με βωμό στο κέντρο του και τον Δία σε κυρίαρχη θέση και μορφή, με τους υπόλοιπους θεούς γύρω – γύρω, που θυμίζει θεϊκό συμβούλιο.

Ο κ. Πετράκης θέλησε να δημιουργήσει αυτό το μουσείο γιατί από μικρό παιδί, όταν διάβασε Καζαντζάκη, τον βασάνιζε ένα αβάσταχτο ερώτημα: Από πού ερχόμαστε, και πού πάμε! Ποιος μας φέρνει και ποιός μας παίρνει;

Παρόλο που δύσκολα ικανοποιείται η περιέργειά του, είναι ιδιαίτερα ευχαριστημένος από το δημιούργημά του και λέει χαρακτηριστικά ότι: «Όποτε διαβάζω το βιβλίο επισκεπτών τα μάτια μου τρέχουν από συγκίνηση. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση για έναν μικρό ή μεγάλο δημιουργό. Τα χρήματα δεν με ενδιαφέρουν, αρκεί βέβαια να μην πάω φυλακή….»

Τα εκθέματα του μουσείου καλύπτουν χρονολογικά την περίοδο πριν από το 8.000πΧ ως το 2.200πΧ. Συγκεκριμένα, αποτυπώνεται η λίθινη εποχή, Παλαιολιθική, μέχρι 8.000 Π.Χ., όταν ο άνθρωπος ήταν κυνηγός και συλλέκτης, στη συνέχεια συναντάμε τη Μεσολιθική εποχή ( 8.000 – 6.000 Π.Χ.), όταν γίνεται μετάβαση προς τη μόνιμη εγκατάσταση. Ακολουθεί η Νεολιθική εποχή (6.000 – 2.200 Π.Χ.) όπου κυριαρχούν η γεωργία και η κτηνοτροφία. Η Νεολιθική εποχή χωρίζεται στην Παλαια (6.000 – 4.950 Π.Χ.) με κυρίαρχη τέχνη την κεραμική, τη Μεσαία (4.950 – 3.900 Π.Χ.), όπου κυριαρχεί η κατασκευή λιθοκεράμων και τη Νεώτερη (3.900 – 2.200 Π.Χ.) που είναι η εποχή των μετάλλων.