Εθιμικός Χορός ΄΄ Ντιβάνι ΄΄
Το Ντιβάνι ήταν Δημόσιος κοινοτικός χορός που τελούνταν για πάρα πολλά χρόνια σε πολλά μέρη της Ελλάδας . Οι ρίζες του χάνονται στα βάθη των αιώνων, με πιθανότερο χρόνο προσδιορισμού του , τα χρόνια της Τουρκοκρατίας , χωρίς να λείπουν στοιχεία του , που να τον εναποθέτουν πολύ προγενέστερα . Το ντιβάνι , σαν χορευτικό έθιμο τελούνταν πάντα στον πιο ανοικτό και επίσημο χώρο του χωριού , δηλαδή στην πλατεία , με πάνδημη συμμετοχή . Σκοπός του ήταν , μέσα από την κοινή διασκέδαση , η σύσφιξη των σχέσεων των κατοίκων και η κοινή τους δράση , για τα προβλήματα του τόπου . Τα όργανα του χορού ήταν η πίπιζα και το νταούλι Τα μετέπειτα χρόνια , έχοντας πλέον εκλείψει , οι οργανοπαίκτες της πατροπαράδοτης ΄΄ ζυγιάς (Νταούλι – Πίπιζα ) ΄΄ , αυτά τα αντικατέστησαν , άλλα μουσικά συγκροτήματα , με κλαρίνο . Στον Χορό άρχιζε με γυναίκες και συμμετείχαν αργότερα όλοι οι παρευρισκόμενοι δημιουργώντας έναν τεράστιο κύκλο . Ήταν μακρόσυρτος αργός χορός, χωρίς κάποιον ιδιαίτερο τυπικό χορευτικό βηματισμό . Συνηθιζόταν να γίνεται την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς ή την καθαρά Δευτέρα , χωρίς απαραίτητα να αποτελεί τμήμα κάποιου γενικότερου αποκριάτικου Δρώμενου . Η μόνη ”αποκριάτικη” νότα του ντιβανιού της Αποκριάς δηλωνόταν από τον τρόπο που φορούσαν τις παραδοσιακές κυρίως γυναικείες φορεσιές, οι χορεύτριες και από σκωπτικά δίστιχα που ακούγονταν .
Επεκράτησε τα τελευταία χρόνια , ανάλογα με κάθε τόπο , να τελείται σε μέρες γιορτινές η σε χαρμόσυνα γεγονότα και να χορεύουν σε αυτόν οι νέες κυρίως κοπέλες του χωριού , φορώντας τοπικές ενδυμασίες και αργότερα τις καλές φορεσιές τους και ως τρόπος γνωριμίας , με σκοπό τον γάμο . Το τελευταίο Ντιβάνι στο χωρίο μας (Σκούρτα) έγινε το 1965 περίπου .
ΜΙΧΑΣ Χρήστος του Ευαγγέλου