Η διάκριση Ορεινών- Πεδινών, ανάγεται στην Εθνοσυνέλευση της Γαλλικής Επανάστασης του 1789. Τότε, οι ριζοσπαστικοί με τις πλέον επαναστατικές ιδέες, κατέλαβαν το άνω αριστερό μέρος της αίθουσας της Εθνοσυνέλευσης και ονομάσθηκαν Ορεινοί επειδή τα έδρανά τους ήταν στο ψηλότερο μέρος του αμφιθεάτρου. Μεταξύ των Ορεινών ήταν ο Νταντόν, ο Μαρά, ο Σαιν Ζυστ και άλλοι από την ομάδα των Επαναστατών της Γαλλικής Επανάστασης.
Αστρονομικό φαινόμενο, κατά το οποίο η ημέρα και η νύχτα έχουν περίπου την ίδια διάρκεια. Συμπίπτει πάντα με την 22α ή 23η Σεπτεμβρίου.
Φθινοπωρινή ισημερία ονομάζεται στο βόρειο ημισφαίριο, όπου ανήκει και η χώρα μας, και σηματοδοτεί ως εκ της ονομασίας της την πρώτη ημέρα του φθινοπώρου, μιας από τις τέσσερις εποχές του έτους. Στη συνέχεια, η ημέρα μικραίνει και η νύχτα μεγαλώνει, ώσπου η νύχτα να φθάσει στο ζενίθ της κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο της 22ας Δεκεμβρίου.
«Εσύ έχεις τον δικό σου τρόπο. Εγώ έχω τον δικό μου τρόπο. Τώρα, όσον αφορά τον σωστό τρόπο, τον ορθό τρόπο, τον μοναδικό τρόπο, αυτός δεν υπάρχει». ― Friedrich Nietzsche
Οι συζητήσεις και αντεγκλήσεις των τελευταίων ημερών για το νέο πρόσωπο που εμφανίστηκε στην ελληνική Αριστερά μας θύμισε τηρουμένων των αναλογιών ένα ποίημα του Κ. Καβάφη.
Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης
Άρεσε γενικώς στην Αλεξάνδρεια,
τες δέκα μέρες που διέμεινεν αυτού,
ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης
Αριστομένης, υιός του Μενελάου.
Ως τ’ όνομά του, κι η περιβολή, κοσμίως, ελληνική.
Δέχονταν ευχαρίστως τες τιμές, αλλά
δεν τες επιζητούσεν, ήταν μετριόφρων.
Αγόραζε βιβλία ελληνικά,
ιδίως ιστορικά και φιλοσοφικά.
Προπάντων δε άνθρωπος λιγομίλητος.
Θα ‘ταν βαθύς στες σκέψεις, διεδίδετο,
κι οι τέτοιοι το ‘χουν φυσικό να μη μιλούν πολλά.
Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας,
έμαθ’ επάνω, κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται,
κι έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν
χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι
μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά,
κι οι Αλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό, οι απαίσιοι.
….Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.
Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή· ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός· κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι’ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.
Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή· κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι’ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.
Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν: α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία· β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο.
Και τα δυο ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας. Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει· σαν παράνομη φαίνεται, σαν παρά φύση, σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινές αιώνιες πηγές· μα βαθύτερα νιώθουμε: η Ζωή είναι κι αυτή άναρχη, ακατάλυτη φόρα του Σύμπαντου.
Αλλιώς, πούθε η περανθρώπινη δύναμη που μας σφεντονίζει από το αγέννητο στο γεννητό και μας γκαρδιώνει· φυτά, ζώα, ανθρώπους· στον αγώνα; Και τα δυο αντίδρομα ρέματα είναι άγια.
Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ’ όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτες Ορμές· και με τ’ όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη……
Δημοσιεύτηκε στισ
Δημοσιεύτηκε στισ
Δημοσιεύτηκε στισ
Εκείνοι που ονειρεύονται την ημέρα γνωρίζουν πολλά πράγματα που διαφεύγουν από εκείνους που ονειρεύονται μόνο τη νύχτα…
Δημοσιεύτηκε στισ
Παύεις να ‘σαι νέος όταν καταλαβαίνεις ότι λέγοντας σε κάποιον τον πόνο σου δεν κάνεις τίποτα….
Στην θέση Στενό, ο κάτω δρόμος οδηγούσε στο Βελούχι και ο επάνω στο Λιδωρίκι. Διακρίνεται και το μονότοξο πέτρινο γεφύρι, γνωστό και ως γεφύρι του Μακρυγιάννη. Όλη η περιοχή είναι σκεπασμένη από το 1978 με τα νερά της λίμνης του Μόρνου.
Δημοσιεύτηκε στισ
η μικρή Κατερίνα στα πρώτα βήματα της!
Δημοσιεύτηκε στισ
Λένιν:
«Mη φοβάσαι τον πλούσιο, τον γιο της πλύστρας να φοβάσαι». Γιατί ο πεινασμένος θα κοιτάξει να φάει μόλις κάτσει στην εξουσία. Οχι πάντα, αλλά πολλές φορές…
«Το μυστικό για το κρασί είναι να αρέσει στον καταναλωτή»
Βιολογική καλλιέργεια κρασιού
Μιλήσαμε με τον οινοπαραγωγό Βάιο Γκανή από τη Βαρδαλή Δομοκού Φθιώτιδας, ο οποίος μας είπε για τη βιολογική καλλιέργεια του κρασιού, πώς είναι τα πράγματα σήμερα και πώς βλέπει το μέλλον.
Τι σας έκανε να εγκαταλείψετε την καλλιέργεια του καλαμποκιού και του βαμβακιού και να ασχοληθείτε με την παραγωγή κρασιού και πότε έγινε αυτό;
Πρώτα από όλα, θα ήθελα να ευχαριστήσω για την πρόσκληση που μου έκαναν να βρίσκομαι εδώ τον κ. Μισαήλ Δασκαλάκη και τον κ. Στέλιο Ηλιάκη, καθώς και το ζεύγος Γιάννη και Αργυρώ Προκοπάκη. Η ιστορία μου ξεκινάει από μία επίσκεψη που έκανα στην Καλιφόρνια, στις κοιλάδες Νάπα όπου βρίσκονται οι πιο φτωχοί αγρότες των ΗΠΑ οι οποίοι κατάφεραν μέσα σε 80 χρόνια να αναδείξουν έναν τόπο που είναι μόνο αμπέλια σε μία έκταση περίπου 350.000 στρέμματα και γύρω στα 500 οινοποιεία. Αποφασίζοντας να γυρίσω πίσω, οι εντυπώσεις που είχα για την περιοχή μου και τα μέρη που ήξερα ότι ήταν αμπέλια ήταν το πρώτο κίνητρο για να ξεκινήσω αυτήν την διαδικασία, που είναι πολύ χρονοβόρα, κοστοβόρα και με φοβερά προβλήματα γραφειοκρατίας. Δε στάθηκα στις επενδύσεις του βαμβακιού γιατί έβλεπα ότι είναι ένα προϊόν το οποίο πλέον στη χώρα μου δεν αφήνει πρόσοδο, δηλαδή παράγεται, γίνεται μία πρώτη επεξεργασία και μετά γίνεται εξαγωγή στο εξωτερικό. Το ενδιαφέρον μου δεν ήταν τόσο για τις επιδοτήσεις, αλλά στο τι προϊόν θα μπορούσαμε να στηριχτούμε και εμείς οι ίδιοι σαν άτομα, αλλά και η περιοχή μου η οποία σαν επαρχία Δομοκού αρχίζει με τρία οινοποιεία αυτή τη στιγμή να έχει μια αλλαγή καλλιεργειών. Σε αυτό δε βοήθησε το κράτος καθώς δεν υπάρχει αναδιάρθρωση καλλιεργειών και στηριζόμαστε μόνο στις δικές μας δυνάμεις. Οι πρώτες φυτέψεις έγιναν το 2002 και το 2007 έγινε το οινοποιείο.
Ποια η διαφορά της βιολογικής καλλιέργειας από την απλή καλλιέργεια κρασιού;
Η διαφορά από τη συμβατική καλλιέργεια είναι ότι δε χρησιμοποιούνται χημικές ουσίες, όπως λιπάσματα, δε χρησιμοποιούνται σκευάσματα, εντομοκτόνα ή μυκητοκτόνα, με δηλητήριο. Η προστασία των φυτών γίνεται καθαρά με μεταλλεύματα της γης, όπως είναι ο χαλκός και το θειάφι και για τη λίπανση του φυτού χρησιμοποιείται ό, τι παράγει το ίδιο το φυτό, δηλαδή ό, τι υπάρχει στα κλαδιά του φυτού τα οποία αλέθονται μέσα στο χωράφι και το χώμα ανακατεύεται και γίνεται λίπασμα για το ίδιο το φυτό. Αυτό που μας πειράζει είναι ότι η βιολογική γεωργία στην Ελλάδα δε στηρίχτηκε όπως έπρεπε και έχουμε όλες τις προϋποθέσεις για να στηριχτεί με ένα κλίμα το οποίο τις περισσότερες μέρες του χρόνου έχει ηλιοφάνεια.
Πόσα στρέμματα παραγωγικών αμπελώνων έχετε;
Οι αμπελώνες είναι 85 στρέμματα. Συμμετέχουμε σε ένα πρόγραμμα εκμετάλλευσης αγροτικής καλλιέργειας που σημαίνει ότι ο πολτός που χρησιμοποιείται για τα σταφύλια μας είναι μόνο και μόνο από τη δική μας παραγωγή. Δεν έχουμε το δικαίωμα να αγοράσουμε ή να εισάγουμε ξένες ύλες για να προσθέσουμε στο κρασί μας. Πολλοί από τους συναδέλφους μου εισάγουν από γειτονικές βαλκανικές χώρες παγοκολόνα μούστου, το οποίο στη συνέχεια το παρουσιάζουν σαν ελληνικό κρασί και αυτή τη στιγμή υπάρχει πληθώρα κρασιού που δεν είναι ελληνικό. Γι’ αυτό το λόγο, σε όλες μας τις φιάλες υπάρχει ένας κωδικός που λέγεται QR code και μπορεί οποιοσδήποτε πελάτης μας με ένα smart phone κινητό να σκανάρει πάνω στον συγκεκριμένο κωδικό και να δει αναλυτικά από πού προέρχεται το κρασί, πού είναι η περιοχή μας, τα πάντα δηλαδή σε πλήρη ανάλυση.
Τι δυσκολίες έχετε αντιμετωπίσει μέχρι σήμερα στην παραγωγή;
Η παραγωγή δεν είναι κάτι δύσκολο. Θεωρώ ότι δεν είμαι οινοποιός ή εργοστασιάρχης, είμαι αγρότης, ήταν επιλογή μου να γίνω αγρότης και γύρισα εδώ γι’ αυτό το λόγο. Αγαπάω αυτό που κάνω και στη διαδικασία της παραγωγής συμμετέχω και ο ίδιος. Δεν υπάρχουν εργάτες που τα κάνουν αυτά. Τα 85 στρέμματα αλλά και η μεταποίηση του προϊόντος γίνονται από τρία άτομα. Είναι εύκολες αυτές οι δουλειές, εμάς μας τρομάζει η γραφειοκρατία που έχει η χώρα μας.
Τι ποικιλίες κρασιού έχετε;
Οι ποικιλίες μας είναι ένα πάντρεμα από ελληνικές και γαλλικές. Κάθε ποικιλία, ωστόσο, έχει τη δική της «συμπεριφορά» και θέλει τη δική της φροντίδα. Αυτό είναι λίγο κουραστικό, αλλά τα αποτελέσματα που μας έδειξαν από τον πρώτο χρόνο οινοποίησης είναι φανταστικά. Έχουμε παντρέματα με Αγιωργίτικο, με Λημνιό, με Ροδίτης «Αλεπού» και τα αποτελέσματα μας έκαναν όλους ευχαριστημένους.
Πιστεύετε πως τα ελληνικά προϊόντα πρέπει να προωθούνται στο εξωτερικό και οι οινοπαραγωγοί κάνουν τέτοιες προσπάθειες;
Οποιοσδήποτε έχει ένα προϊόν κάνει μια τέτοια προσπάθεια. Τα τελευταία δύο χρόνια γίνονται εξαγωγές μόνο από ατομικές πρωτοβουλίες και έχουμε πολύ καλά αποτελέσματα. Το κράτος δε βοήθησε σε αυτό και δε βοήθησε και ποτέ και έχουμε πει σε υπουργούς πως δε θέλουμε να μας βοηθήσουν, απλώς να μη μας εμποδίζουν. Όταν είσαι αρτιμελής δεν έχεις ανάγκη κανέναν από τους πολιτικούς. Το μυστικό για το κρασί είναι ένα, εάν αρέσει στον καταναλωτή, είσαι επιτυχημένος.
Τι εμπόδια πρέπει να ξεπεράσει η ελληνική οινοποιεία και τι κλίκες υπάρχουν πιθανώς μέσα σε αυτό το επάγγελμα;
Αυτά υπάρχουν παντού, όχι μόνο στην Ελλάδα. Η κλίκα είναι κάτι καλό. Αν υπήρχε η κλίκα με την καλή έννοια του όρου στην Ελλάδα, τότε ίσως και εμείς οι οινοποιοί να ήμασταν ενωμένοι και να στοχεύαμε κάπου. Καλώς ή κακώς, στην Ελλάδα το κρασί είχε μία ξαφνική ανάπτυξη στην αγορά επειδή στα λεγόμενα σκληρά ποτά η κάθε μεγάλη εταιρία έδινε ένα προκαθορισμένο ποσοστό κέρδους και επειδή αυτοί που έφερναν αυτά τα ποτά δεν «έβγαιναν» οικονομικά, πόνταραν στο κρασί. Έβλεπα μάλιστα πολλές φορές, όταν έφευγε το κρασί από τον τόπο μου μέσα σε 200 χιλιόμετρα να παίρνει 4, 5, 6 και 10 φορές πάνω η τιμή του. Αυτό είναι τραγικό. Δεχτήκαμε και ένα πόλεμο από αυτούς που λέγονται μεσάζοντες (που στην ουσία δεν είναι μεσάζοντες γιατί οι μεσάζοντες χρειάζονται στην αγορά όταν υπάρχουν οι κανόνες του παιχνιδιού), δηλαδή τους ανθρώπους που άνοιξαν οποιαδήποτε επιχείρηση για να πλουτίσουν. Το κρασί δεν είναι η κότα που γεννάει τα χρυσά αβγά, αλλά είναι ένα προϊόν που πρέπει να φύγει από το κτήμα με μια συγκεκριμένη τιμή και να φτάσει σε μία λογική τιμή στο τραπέζι του καταναλωτή.
Το μέλλον σας ως παραγωγός πώς το βλέπετε;
Θέλω να καθορίζω το μέλλον μου και πρέπει ο καθένας να καταλάβει τι κάνει και να δουλέψει ανάλογα. Ήρθα εδώ για να ζήσω και δεν πρόκειται να φύγω από τη χώρα μου, όμως κάτι πρέπει να γίνει για να αλλάξει η κατάσταση. Ο καθένας να αναλογιστεί τις ευθύνες του. Προσπαθώ να κάνω μια καλή δουλειά, να ικανοποιήσω τους πελάτες μου και να έχω μία καλή σχέση μαζί τους. Στην Ελλάδα ακόμα και σήμερα κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Είμαστε μία χώρα που στηρίζεται σε τρεις τομείς, τον πρωτογενή, τη ναυτιλία και τον τουρισμό που όμως δεν παντρεύτηκαν μεταξύ τους. Αν συνεννοηθούμε κάποια στιγμή ως Έλληνες, δε θα χρειάζεται να εξάγουμε προϊόντα και τα πράγματα θα είναι καλύτερα.
«Ο μόνος άνθρωπος που δεν κάνει λάθη είναι εκείνος που δεν κάνει τίποτα» ΤΗ. Roosevelt
Θα’ πρεπε να ζούμε δυο ζωές. Η μία δεν φτάνει.
Η πρώτη θα’ πρεπε να ήταν η πρόβα, η δοκιμή. Θα τη ζούσαμε και θα σημειώναμε τα λάθη μας και τα σωστά μας.
Θα σημειώναμε: «Μη σκας για το γα**μένο διαγώνισμα στη γλώσσα. Διάβασε ποίηση.»
Θα σημειώναμε: «Φίλησε την, τώρα! Φίλησε την, ανόητε, τι κοιτάς;»
Θα σημειώναμε: «Ταξίδεψε τώρα που είσαι δεκαοκτώ.»
Θα σημειώναμε: «Μην μένεις άλλο σ’ αυτή τη δουλειά. Σε τρώει.»
Θα σημειώναμε: «Μην μένεις άλλο σ’ αυτή τη σχέση. Σε τρώει.»
Θα σημειώναμε: «Κάνε νήμα.»
Θα σημειώναμε: «Διάλεξε να σπουδάσεις κάτι που αγαπάς. Θα το κάνεις για ολόκληρη τη ζωή σου.»
Θα σημειώναμε: «Ναι, ωραία η τέχνη σου, αλλά θα χρειαστείς χρήματα και χρόνο για να συνεχίσεις να την κάνεις.»
Θα σημειώναμε: «Παίξε με το παιδί σου σήμερα. Του υποσχέθηκες μια έκρηξη ηφαιστείου.»
Θα σημειώναμε: «Πήγαινε να δεις τη μάνα σου. Μην της κρατάς κακία. Πόσο καιρό ακόμα θα την έχεις;»
Θα σημειώναμε: «Βγες έξω. Είναι μια υπέροχη ηλιόλουστη μέρα.»
Θα κρατούσαμε σημειώσεις για όλα τα λάθη μας, για ό,τι πρέπει ν’ αποφύγουμε κι ό,τι πρέπει να προσέξουμε. Μετά θα ζούσαμε τη δεύτερη ζωή, την κανονική, έχοντας επίγνωση της πρώτης.
Μια αλάνθαστη ζωή.
Το λέω στην Νέλλη. Εκείνη γελάει.
«Πάλι τα ίδια θα κάναμε», μου λέει.
Την κοιτάω και θυμάμαι όσα έχουμε ζήσει. Σίγουρα. Σίγουρα πάλι τα ίδια θα έκανα. Αρκεί να ζούσα εκείνο το πρώτο φιλί, στο λιμάνι, με το νυχτερινό πλοίο να φεύγει σαν θηρίο.
Είμαστε τα λάθη μας και τα πάθη μας.
Δεν υπάρχει τελειότητα, όπως δεν υπάρχει κάποιο βαθύτερο νόημα. Το νόημα είναι η ζωή.
Όλοι εκείνοι οι εαυτοί μας είναι θαμμένοι μέσα μας. Το βρέφος, το παιδί, ο έφηβος, ο νέος, ο όχι και τόσο νέος όσο θα’ θελε να είναι, ο μεσήλικας και συνεχίζεται.
Κοιτιέμαι στον καθρέφτη.
Ποιος είναι αυτός ο αξύριστος που με κοιτάει; Κάποιον μου θυμίζει, κάποιον που έχω δει σε χιλιάδες καθρέφτες. Ήταν διαφορετικός κάθε φορά.
Του χαμογελώ του ψεύτη. Οι ρυτίδες πάνω απ’ το μέτωπο βαθαίνουν. Τις θυμάμαι από παλιά αυτές τις ρυτίδες. Τα μάτια κουρασμένα. Αλλά δεν άλλαξαν χρώμα.
Κρίση μέσης ηλικίας, στο κατώφλι των σαράντα; Δεν νομίζω, πάντα τέτοιες κρίσεις περνούσα, από παιδί.
Το ευφημίζω, το αποκαλώ Υψηλό Δείκτη Υπαρξιακής Νοημοσύνης. Όλοι τα καταφέρνουμε καλά σε κάτι.
Κάθομαι στην απέναντι καρέκλα, με γυρισμένη την πλάτη στον εαυτό μου, να κοιτάζω έξω.
Είναι μια όμορφη μέρα, άλλη μια ηλιόλουστη μέρα του χειμώνα.
