• Πείτε μας δύο λόγια για την πορεία  της εταιρείας σας.

Από 18  ετών είμαι κατά κύριο επάγγελμα κτηνοτρόφος  άλλα η επαφή με αυτή τη δουλειά είναι από μικρή ηλικία ,καθώς από κτηνοτροφική οικογένεια πάππου προς πάππου, στα βουνά της Γκιώνας έμαθα τι είναι ποιμενική ζωή και αυθεντική γεύση .  Με όλες αυτές τις εμπειρίες κάθε χρόνο εξελίσσουμε την επιχείριση μας, εκσυγχρονίζοντας τον εξοπλισμό και προσφέροντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης στα ζώα μας και όσο το δυνατό καλύτερο προϊόν στον καταναλωτή. Το τελευταίο καιρό έχουμε εντάξει την φάρμα μας στο δίκτυο  Open Farm . Ένα δίκτυο με επισκέψιμα αγροκτήματα,  όπου   θέλουμε να φέρουμε τον επισκέπτη, ποιο κoντα στη φύση, στα ζώα, και στον τρόπο ζωής της περιοχής μας    https://openfarm.gr/farms/farma-koutsouba

• Πότε ξεκίνησε τη δραστηριότητα στο χώρο αυτό;

Από μικρή ήμουν σε αυτή τη δουλειά, καθώς δεν υπάρχει κτηνοτροφική οικογένεια που να μην εργάζονται όλα τα μέλη της. Στην πορεία την ακολούθησα επαγγελματικά και συνεχίζω μέχρι σήμερα 25 χρονιά μετά , ευελπιστώντας, ότι κάποια στιγμή ο πρωτογενής τομέας θα έχει τη θέση που του αξίζει στο επαγγελματικό στερέωμα, να αντιμετωπίζεται ισάξια (αγροτική εκπαίδευση, αγροτικά επιμελητήρια κ. α ) και να αλλάξει η νοοτροπία, ότι “αυτός δεν κάνει για τίποτα,μόνο για τσοπάνης”.

• Οι σπουδές σας βοήθησαν στην εξέλιξη της δραστηριότητας;

Με αρκετές ώρες σεμιναρίων, ναι βοηθήθηκα σε κάποιους τομείς, άλλα δυστυχώς  η κατάρτιση για κτηνοτρόφους στην Ελλάδα είναι δύσκολη.

Θα έπρεπε η κατάρτιση στον αγροτικό τομέα να υφίσταται από την δευτεροβάθμια εκπαίδευση και σε περισσότερα εκπαιδευτικά κέντρα ώστε να έχει επιλογή το κάθε παιδί . Καθώς και μεγάλο μέρος της να είναι πρακτικό. Ο πρωτογενής τομέας δεν είναι κάτι άψυχο, πρέπει να αγαπήσεις το ζώο ,το φυτό, να το φροντίσεις, χωρίς στυγνό ωράριο χωρίς αργία και αυτό μετά θα σου ανταποδώσει.

• Ποιά είναι τα πλάνα σας για το άμεσο μέλλον;

Η κτηνοτροφία είναι από τις ποιο δύσκολες δραστηρίοτητες του αγροτικού κλάδου.  Καθώς εργάζεσαι 365 μέρες, 24 ώρες, χωρίς αργία, ακόμη και σε ευχάριστες ή δυσάρεστες προσωπικές στιγμές .Είσαι “δεμένος με αυτή τη δουλειά”  καθώς έχεις να κάνεις με έμψυχο υλικό . Σε συνδυασμό με το παγκόσμιο κλίμα αβεβαιότητας προσπαθούμε να βρούμε μια φόρμουλα βιωσιμότητας . Οργανώνοντας ομιλίες,συνέδρια ,συμμετέχοντας σε διάφορες κοινές δράσεις και ανταλλάσοντας απόψεις προσπαθούμε να αφήσουμε κάτι καλύτερο στα παιδιά μας, για να μπορούμε να τους πούμε οι αξίζει να μείνουν στον τόπο τους, που δεν έχει κάτι λιγότερο από άλλα σημεία του πλανήτη .

• Ποίο είναι το προσωπικό slogan σας;

   Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο , αρκεί να είμαστε αληθινοί  να υπάρχει όραμα,επιμονή και υπομονή.

• Ποιά πιστεύετε ότι είναι τα στοιχεία που κάνουν κάποιον σωστό επαγγελματία;

Ο καλός επαγγελματίας χαρακτηρίζεται από την άριστη ποιότητα, την συνέπεια απένατι στον πελάτη και την ειλικρίνεια . Δεν νοείται να πουλήσω σε κάποιον κάτι το οποίο δε θα έδινα στα παιδιά μου.

el pimpi

Δεν είμαι ειδικός σ’ αυτά τα θέματα, αλλά το πρόβλημα που με βασανίζει είναι σε ποια γλώσσα έγινε ο διάλογος μεταξύ Ποντίου Πιλάτου και Ιησού Χριστού. Η μητρική γλώσσα του Πιλάτου ήταν η λατινική, αλλά οι ανώτεροι κρατικοί λειτουργοί την εποχή εκείνη μιλούσανε μάλλον και την ελληνική. Ας πούμε ότι είχε μάθει, για πραχτικούς λόγους, και λίγα αραμαϊκά, αλλά οι Ρωμαίοι ήταν πολύ περήφανοι και σίγουρα δεν καταδεχόντουσαν να χρησιμοποιήσουν τοπικές γλώσσες και διαλέχτους σε τέτοιες περιστάσεις. Ίσως κάποιος απ’ τη γερουσία των Εβραίων να μιλούσε άνετα τη γλώσσα των Ρωμαίων καταχτητών.
Ο Χριστός όμως; Δεν μπορώ να φανταστώ έναν ξυλουργό γλωσσομαθή. Η όψη του Καίσαρα πάνω στα ρωμαϊκά νομίσματα ήταν σίγουρα γι’ αυτόν ό,τι ήξερε όλο κι όλο για τη Ρώμη. Επομένως, κατά τη γνώμη μου ο διάλογος ανάμεσα στους δύο έγινε ή με τη βοήθεια διερμηνέα ή περίπου με τον τρόπο με τον οποίο σήμερα ένας Αμερικανός πρεσβευτής που ξέρει τσάτρα πάτρα μερικές ιταλικές λέξεις θα μπορούσε να μιλήσει μ’ ένα Σικελό χωρικό.
Φανταστείτε το γλωσσικό δράμα εκείνης της στιγμής. Ποιο νόημα άραγε πήρανε για τον έναν ή τον άλλο λέξεις όπως “θεός”, “βασιλιάς”, “αλήθεια”; Οι αποικιακοί πόλεμοι είναι γεμάτοι από εκτελέσεις που έγιναν εξαιτίας γλωσσικών παρεξηγήσεων κι από διερμηνείς που έλυσαν τα προβλήματα όπως τους βόλευε, ξεγελώντας χωρίς ενδοιασμούς τα δύο αντιμέτωπα μέρη. Φανταστείτε την τραγωδία, ένα Κείμενο να ερμηνεύεται με διαφορετικούς Κώδικες. Ίσως εκείνη η στιγμή, η μία από τις πιο συγκινητικές κι ανθρώπινες στιγμές ενός δράματος που -στο ίδιο επίπεδο- εκτυλίσσεται ακόμη καθημερινά μέχρι τώρα. Όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο καρφωμένο στο σταυρό σκεφτόμαστε ότι τα πάθη του είναι και δικά μας πάθη. Δικά μας είναι όμως και τα βάσανα των ανθρώπων που δεν καταφέρνουνε να εκφραστούνε. Ο εργάτης ξέρει εκατό λέξεις, τ’ αφεντικό χίλιες: γι’ αυτό κι ο δεύτερος είναι τ’ αφεντικό. Το είπε κι ο Dario Fo.

ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΕΚΟ “ΔΥΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ”, (1977)
από το βιβλίο του Ουμπέρτο Έκο: “Η ΣΗΜΕΙΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ”
Μετάφραση: Α. Τσοπάνογλου
Εκδόσεις ΜΑΛΛΙΑΡΗΣ – ΠΑΙΔΕΙΑ

Πολιτεία των ΗΠΑ στο βορειοδυτικό άκρο της Αμερικανικής Ηπείρου, με πρωτεύουσα την πόλη Τζούνο (30.987 κάτοικοι). Είναι η μεγαλύτερη σε έκταση (1.717.855 τ.χ.), η έκτη σε πλούτο (54.627 δολάρια κατά κεφαλήν εισόδημα) και η πιο αραιοκατοικημένη (0,42 κάτοικοι ανά τ.χ.). «Αλάσκα» στη γλώσσα των Εσκιμώων σημαίνει η «γη που δεν είναι νησί». Μεγαλύτερη και πιο γνωστή πόλη είναι το Άνκορεϊτζ (275.043 κάτοικοι), ενώ την Αλάσκα κατοικούν συνολικά 626.932 άνθρωποι.

Οι Ρώσοι ήταν αυτοί που έβαλαν πρώτοι πόδι στην Αλάσκα, στα μέσα του 18ου αιώνα, επωφελούμενοι της γειτνίασής της με τη Σιβηρία, από την οποία χωρίζεται με τον Βερίγγειο Πορθμό. Ασχολήθηκαν σχεδόν αποκλειστικά με το εμπόριο της γούνας, παραμερίζοντας τους ιθαγενείς εσκιμώους Ινουίτ.

Ο οξύς ανταγωνισμός με τους Γάλλους και Άγγλους εμπόρους μείωσε βαθμιαία το ενδιαφέρον τους για την περιοχή. Μετά την ήττα των Ρώσων στον Κριμαϊκό Πόλεμο, το 1856, ο τσάρος έψαχνε τρόπους για να την ξεφορτωθεί. Προφανώς, ο φυσικός πλούτος της περιοχής ήταν άγνωστος στον Αλέξανδρο Β’ και την κυβέρνησή του.

Η αμερικανική κυβέρνηση δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη, παρότι η χώρα επούλωνε τις πληγές της από τον αιματηρό Εμφύλιο Πόλεμο. Πρόλαβε Ισπανούς και Καναδούς και μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις με τους Ρώσους αγόρασε την Αλάσκα αντί 7,2 εκατομμυρίων δολαρίων, στις 30 Μαρτίου 1867.

Η είδηση της εξαγοράς προκάλεσε την αντίδραση του αμερικανικού τύπου, αλλά και μελών του Κογκρέσου. Οι εφημερίδες επιτέθηκαν με δριμύτητα στον υπουργό Εξωτερικών, Ουίλιαμ Σιούαρντ, που πρωτοστάτησε στη συμφωνία. Θεώρησαν παρανοϊκό να ξοδευτούν τόσα πολλά χρήματα για ένα έρημο και απόμακρο μέρος, μονίμως χιονισμένο. Η συμφωνία αγοράς επικυρώθηκε τελικά από το Κογκρέσο στις 9 Απριλίου 1867 και στις 18 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου η Αυτοκρατορική Ρωσία μεταβίβασε την κυριαρχία της Αλάσκας στις ΗΠΑ.

Ο χρόνος δικαίωσε πλήρως τον Σιούαρντ. Η Αλάσκα αποδείχθηκε ευλογημένη γη, με απίστευτο φυσικό πλούτο: χρυσό, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, ξυλεία και αλιεία.

Πηγή: https://www.sansimera.gr

Ο Χριστός κυρίως δεν ήθελεν ιερείς, δεν ήθελε τελετάς, δεν ήθελε καπνούς, δεν ήθελε λαμπάδας, αλλ’ ούτε ψάλτας, ούτε κανδυλανάπτας, ούτε Μεθοδίους και Παναρέτους, ούτε φελόνια, ούτε άμφια, ούτε εγκόλπια, ούτε πατερίτσες. Εβδελύσσετο την ύλην, την επίδειξιν, την υποκρισίαν, τας νηστείας. Εβδελύσσετο τα μεταξύ Θεού και ανθρώπων μεσολαβούντα όργανα, ιερείς, αρχιερείς, επισκόπους, πάπας, καρδιναλίους. Ήθελε το δίκαιον των δικαίων, ήθελε ακόμη και το δίκαιον των αδίκων. Ήθελε την καταστροφή του πλούτου ως πηγής αμαρτίας, ήθελε την ανόρθωσιν των πτωχών, ως τέκνων του αυτού πατρός. Πού προσηύχετο; Εις τα όρη. Τι προσηύχετο; Το Πάτερ Ημών. Ήτο ενάντιος της κρατούσης νομοθεσίας, της αυστηράς και δρακοντείου του Μωυσέως νομοθεσίας. Ωνειρεύθη τον κόσμον δημιουργηθέντα δι’ ενός φιλήματος και ήθελε το φίλημα νόμον του κόσμου.
Χριστέ βασίλευε. Χριστέ αρωμάτιζε. Χριστέ αγάπα.

ΒΛΑΣΗΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ (1882)
από το βιβλίο του ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΤΑΜΕΛΟΥ “ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ ΚΑΙ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ”
Εκδόσεις ΓΛΑΡΟΣ

Τα παρακάτω αποσπάσματα από το βιβλίο του Φ. Ντοστογιέφσκι “Αδελφοί Καραμαζόφ”  είναι από τη συνομιλία ιεροεξεταστή – Χριστού (Σεβίλη, 16ος αιώνας)

Θέλεις να πας στον κόσμο και πηγαίνεις μ’ αδειανά τα χέρια, με κάποια υπόσχεση ελευθερίας που οι άνθρωποι με την ηλιθιότητά τους και με την έμφυτή τους διαφθορά δεν μπορούν ούτε καν να την κατανοήσουν, που τη φοβούνται και τη σκιάζονται γιατί τίποτα και ποτέ δεν υπήρξε για τον άνθρωπο και την ανθρώπινη κοινωνία πιο αφόρητο απ’ την ελευθερία! Ενώ, βλέπεις αυτές τις πέτρες μέσα σε τούτη τη γυμνή πυραχτωμένη έρημο; Κάνετες ψωμιά κι η ανθρωπότητα θα τρέξει πίσω Σου σαν κοπάδι, γεμάτη ευγνωμοσύνη κι υπακοή, αν και πάντα θα τρέμει από φόβο πως θα μπορούσες ν’ αποτραβήξεις το χέρι Σου και να πάψεις να τους δίνεις τα ψωμιά Σου. Μα Συ δε θέλησες να στερήσεις απ’ τον άνθρωπο την ελευθερία κι απόρριψες την προσφορά γιατί σκέφτηκες: Τι ελευθερία θάναι αυτή όταν η υπακοή θα εξαγοραστεί με ψωμιά;

Το ήξερες, δεν μπορούσες να μην το ξέρεις αυτό το βασικό μυστικό της ανθρώπινης φύσης, μα αρνήθηκες τη μοναδική αλάνθαστη σημαία που Σου προτάθηκε για να εξαναγκάσεις όλους να Σε προσκυνήσουν ασυζητητεί – τη σημαία του επίγειου άρτου. Και την αρνήθηκες εν ονόματι της ελευθερίας και του επουράνιου άρτου. Κοίτα λοιπόν τι έκανες ακόμα. Κι όλα αυτά πάλι εν ονόματι της ελευθερίας! Σου λέω πως η πιο βασανιστική φροντίδα για τον άνθρωπο είναι τούτη: Ζητάει να βρει όσο μπορεί γρηγορότερα κάποιον που να μπορεί να του παραδώσει εκείνο το δώρο της ελευθερίας που μ’ αυτό γεννιέται ο δύστυχος.
(…..)
Αντί να κυριέψεις την ελευθερία των ανθρώπων, Εσύ τους την έκανες ακόμα μεγαλύτερη! Ή μήπως ξέχασες πως ο άνθρωπος προτιμάει την ησυχία, ακόμα και το θάνατο, παρά την ελεύθερη εκλογή εν γνώσει του καλού και του κακού; Δεν υπάρχει τίποτα πιο ελκυστικό για τον άνθρωπο απ’ την ελευθερία της συνείδησής του, μα δεν υπάρχει και τίποτα πιο βασανιστικό.

Θέλησες την ελεύθερη αγάπη του ανθρώπου, θέλησες να Σε ακολουθήσει ελεύθερα. Αντί να υπακούει στον παλιό αυστηρό νόμο, ο άνθρωπος έπρεπε με ελεύθερη καρδιά ν’ αποφασίζει από δω και μπρος ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό, έχοντας μοναδικό του οδηγό τη μορφή Σου. Μα είναι δυνατό λοιπόν να μη σκέφτηκες πως τελικά θ’ απαρνηθεί ακόμα και τη μορφή Σου και την αλήθεια Σου, συντριμμένος κάτω απ’ το τρομερό βάρος: την ελευθερία της εκλογής;
(…..)
Δεν κατέβηκες απ’ το σταυρό όταν Σου φωνάζανε περιγελώντας και λοιδορώντας Σε: «Κατέβα απ’ το σταυρό για να πιστέψουμε πως είσαι Συ». Δεν κατέβηκες γιατί και πάλι δε θέλησες να σκλαβώσεις τον άνθρωπο με το θαύμα και λαχταρώντας την ελεύθερη πίστη κι όχι αυτήν που γεννιέται από θαύμα. Λαχταρούσες την ελεύθερη αγάπη κι όχι τους δουλικούς ενθουσιασμούς του σκλάβου, του τρομοκρατημένου μπροστά σε μιαν ισχύ που τον συντρίβει. Μα και δω εκτίμησες τους ανθρώπους τόσο που δεν τ’ αξίζανε, γιατί φυσικά αυτοί είναι δούλοι αν και πλάστηκαν επαναστάτες. Κοίτα και κρίνε μονάχος Σου. Να, πέρασαν πια δεκαπέντε αιώνες. Κοίταξέ τους: Ποιον πήγες ν’ ανυψώσεις ως τον εαυτό Σου; Παίρνω όρκο πως ο άνθρωπος πλάστηκε πιο αδύναμος και πιο ταπεινός απ’ ό,τι τον νόμισες! Μπορεί, μπορεί τάχα να επιτελέσει ό,τι και Εσύ; Εκτιμώντας τον τόσο πολύ φέρθηκες μαζί του σα νάπαψες πια να τον συμπονείς γιατί του ζήτησες πάρα πολλά. Και ποιος; Εκείνος που τον αγάπησε περισσότερο κι απ’ τον εαυτό Του! Αν τον εκτιμούσες λιγότερο, θα του ζητούσες λιγότερα και τότε θάδειχνες πως τον αγαπάς πιο πολύ, γιατί το βάρος που θα τον έβαζες να σηκώσει θάταν μικρότερο. Αυτός είναι αδύναμος και τιποτένιος.

ΦΙΟΝΤΟΡ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ «ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΟΦ» ΤΟΜΟΣ Β
Μετάφραση ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
Εκδόσεις ΓΚΟΒΟΣΤΗ

Ο άνθρωπος χρειάζεται ένα πράμα περισσότερο κι απ’ το ψωμί. Να βρει στη ζωή ένα σκοπό.

Παντελής Πρεβελάκης
1909 – 1986

Ζυθοποιία Μάιοξ

Ασυνήθιστο συμβάν με τραγική κατάληξη, που έμεινε στην ιστορία ως «Η Ζυθοπλημμύρα του Λονδίνου» (London Beer Flood).

Το περιστατικό εκτυλίχθηκε στη διασταύρωση των οδών Τότεναμ Κορτ και Όξφορντ, στο δυτικό άκρο (West End) του Κεντρικού Λονδίνου. Εκεί υπήρχε από το 1764 η έδρα της ζυθοποιίας Μάιοξ (Meux), ιδιοκτησίας του σερ Χένρι Μάιοξ, βουλευτή του Συντηρητικού Κόμματος. Το εργοστάσιο, που παρήγαγε κυρίως μαύρη μπύρα (porter), δέσποζε μιας φτωχογειτονιάς, που ανήκε στην ενορία του Αγίου Αιγιδίου των Αγρών (St Giles in the Fields).

Στις 6 το απόγευμα της 17ης Οκτωβρίου 1814, μία μεγάλη ξύλινη δεξαμενή, ύψους έξι μέτρων, που περιείχε 600 τόνους μπύρας, διερράγη λόγω παλαιότητας και προκάλεσε αλυσιδωτά τη θραύση και άλλων μικρότερων δεξαμενών. Το κύμα, που έμοιαζε με τσουνάμι, γκρέμισε έναν από τους τοίχους του εργοστασίου και περίπου 1.500 τόνοι μπύρας ξεχύθηκαν με ορμή στο δρόμο. Η βοή ακούστηκε μέχρι και οκτώ χιλιόμετρα μακρύτερα, σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής.

Στο διάβα του, το ζυθοτσουνάμι παρέσυρε δύο φτωχόσπιτα και προκάλεσε την κατάρρευση του τοίχου μιας παμπ, παγιδεύοντας στα ερείπιά του τη 14χρονη σερβιτόρα Έλινορ Κούπερ. Την ίδια ώρα, που δεκάδες μικρά ισόγεια και υπόγεια διαμερίσματα πλημμύριζαν, κάποιοι από τους περιοίκους προσπαθούσαν με κουβάδες και άλλα πρόσφορα μέσα να συλλέξουν την μπύρα, αφού, όπως έλεγαν, δεν έπρεπε να πάει χαμένο τέτοιο θεόσταλτο δώρο. Εννέα άνθρωποι συνολικά έχασαν τη ζωή τους από την ασυνήθιστη αυτή πλημμύρα, ανάμεσά τους και η 14χρονη σερβιτόρα Έλινορ Κούπερ.

Το γεγονός προκάλεσε αίσθηση στο Λονδίνο και χιλιάδες περίεργοι άρχισαν να συνωθούνται στο σημείο της τραγωδίας. Κάποιοι από τους συγγενείς των θυμάτων σκέφθηκαν να επωφεληθούν και έβγαλαν τα προσφιλή τους πρόσωπα σε κοινή θέα με την πληρωμή εισιτηρίου. Η αστυνομία επενέβη και αποφάσισε να βάλει τέρμα στη μακάβρια έκθεση. Οι κηδείες των θυμάτων έγιναν την επόμενη ημέρα (18 Οκτωβρίου 1814) και τα έξοδα καλύφθηκαν από έρανο των ενοριτών του Αγίου Αιγιδίου.

Οι αρχές οδήγησαν τους υπευθύνους της εταιρείας στη δικαιοσύνη. Δικαστές και ένορκοι, όμως, τους αθώωσαν, αφού δέχθηκαν ότι το τραγικό συμβάν ήταν προϊόν ανωτέρας βίας και οι θάνατοι τυχαίο γεγονός. Η εταιρεία βρέθηκε προσωρινά σε δεινή οικονομική θέση, καθώς είχε προπληρώσει τέλη και φόρους για τις χαμένες ποσότητες της μπύρας. Προσέφυγε στο Κοινοβούλιο και πέτυχε την επιστροφή τους, με αποτέλεσμα να συνεχίσει κανονικά τη λειτουργία της έως το 1961, οπότε άλλαξε χέρια.

Το κτίριο της ζυθοποιίας Μάιοξ κατεδαφίστηκε το 1922 και στη θέση του βρίσκεται σήμερα το θέατρο Ντομίνιον (Dominion), στην καρδιά του Γουέστ Εντ, της ονομαστής θεατρικής περιοχής του Λονδίνου.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/

ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΗ ΕΙΔΗΣΗΛένε πως ο Περικλής είχε σχέσεις με τη νύφη του! Άλλο ένα μελανό σημείο για τον πολιτικό αρχηγό, του οποίου η δημοτικότητα εδώ και κάμποσο καιρό βρίσκεται στο ναδίρ. Ο πόλεμος με τη Σπάρτη έχει βαλτώσει, ενώ ο ίδιος είχε υποσχεθεί μια αστραπιαία έκβαση. Και τώρα έρχεται η προσωπική του ζωή να τροφοδοτήσει το σκάνδαλο

Ο Στησίμβροτος ο Θάσιος, ο χρονικογράφος που γυρεύει συνεχώς βρόμικες ιστορίες γύρω από τις διασημότητες, είναι εκείνος που τάραξε πρώτος τα νερά. Μέσα σε μια μέρα βγήκαν στη φόρα όλα τ’ άπλυτα της οικογε­νειακής ζωής του αρχηγού.Αποκαλύφθηκε ότι εκείνος που ποτέ δεν τσιγκουνεύτηκε να ξοδέψει για μεγαλόπνοα και δαπανηρά έργα για τον εξωραϊσμό της πόλης του θεωρεί πως είναι ζήτημα τιμής «να μην μπαίνει τίποτα το περιττό στο σπίτι του». Υπολογίζει τα πάντα μέχρι την τελευταία δεκάρα. Είναι λιτός και ολιγαρκής, προς τιμήν του, επικροτούν κάποιοι. Ο χειρότερος καρμίρης του κόσμου, γκρινιάζουν τα παιδιά του, που δεν αντέχουν πια την κατάσταση.Ο αρχηγός της οικογένειας είναι αλήθεια πως συντηρεί τους δυο γιους του και τις συζύγους τους, αλλά συμβάλλει στις ανάγκες τους με το σταγονόμετρο. Ο μεγαλύτερος γιος του, ο Ξάνθιππος, που του αρέσει να πετάει τα λεφτά απ’ τα παράθυρα, βράζει από μέσα του. Η νεαρή νύφη του, που βλέπει να της αρνούνται την παραμικρή πολυτέλεια, αγανακτεί κι ετοιμάζεται να σηκώσει μπαϊράκι. Για ποιο λόγο να συγγενέψει με μια οικογένεια τόσο περίοπτη όσο οι Αλκμεωνίδες, αν είναι να ζει τόσο μίζερα;Εν ολίγοις, εξαιτίας της σιδερένιας πυγμής του ιδιαίτερα σφιχτοχέρη υπηρέτη Ευάγγελου, που είναι το δεξί χέρι του ηγέτη, βασιλεύει στο «παλάτι» μια ζοφερή ατμόσφαιρα. Η κατάσταση ξέ­φυ­γε τη μέρα που ο Ξάνθιππος, αγανακτισμένος που υποχρεώνεται ν’ απλώνει το χέρι σαν παιδάκι, έστειλε έναν δούλο να ζητήσει δανεικά από κάποιο φίλο, υπονοώντας πως τον στέλνει ο Περικλής. Ένας τρόπος για να εκβιάσει τον πατέρα του να βάλει το χέρι στην τσέπη. Τη μέρα όμως που ο εν λόγω φίλος έρχεται να ζητήσει πίσω τα χρωστούμενα, ο Περικλής όχι μόνο αρνείται να του τα επιστρέψει, αλλά του κάνει και μήνυση. Θέλει τον πόλεμο μέσα στο ίδιο του το σπίτι; Θα τον έχει!Έξαλλος ο Ξάνθιππος, αρχίζει να διαδίδει ότι η νεαρή σύζυγός του παρενοχλείται από τον πεθερό της. Το ύπουλο αυτό χτύπημα θα βάλει τέλος μια και καλή στις ταραγμένες σχέσεις πατέρα και γιου, οι οποίοι ήδη βρίσκονταν στα μαχαίρια. Ως τη μέρα που ο Ξάνθιππος πεθαίνει απ’ τον λοιμό πριν ακόμα κλείσει τα τριάντα, δεν είχαν συμφιλιωθεί. Μέχρι τότε όμως, ο Στησίμβροτος θα εξακολουθεί να ρίχνει λάδι στη φωτιά και να τροφοδοτεί με κουτσομπολιά την πόλη.Μία από τις ιστορίες που περιέχονται στο βιβλίο της Ζαν Ροκ-Τεσόν με τίτλο «Μικρά αθηναϊκά χρονικά» Καθημερινές ιστορίες από την Αρχαία Αθήνα (Εκδόσεις Αιώρα, μτφρ. Μαρία Παπαδήμα, Μαρίνα Λεοντάρη)by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

1975,στην εύφορη κοιλάδα θαμμένη πλέον στα νερά της λίμνης του Μόρνου.

1975

Είσαι ο ιδιοκτήτης του εαυτού σου. «Μια καλή σχέση είναι μια αμοιβαία ανταλλαγή αξίας μεταξύ δύο ανθρώπων. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να είστε 50/50», λέει ο Ferebee. Σημαίνει ότι πρέπει να είστε δύο άτομα με ξεχωριστούς στόχους, όνειρα και φιλοδοξίες, και η «συνάντηση» σας πρέπει να οδηγήσει στην επιτυχία το κάθε άτομο ξεχωριστά. Άλλωστε ο κάθε άνθρωπος έχει τους δικούς του στόχους.

Άντριου Φέρεμπι, συγγραφέας.

“Το να γνωρίζεις τους άλλους είναι νοημοσύνη· το να γνωρίζεις τον εαυτό σου είναι πραγματική σοφία. Το να κυριαρχείς στους άλλους είναι δύναμη· το να κυριαρχείς στον εαυτό σου είναι πραγματική δύναμη. Εάν κατανοήσεις πως ήδη έχεις αρκετά, είσαι πραγματικά πλούσιος.”

– Lao Tzu είναι ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα της κινέζικης φιλοσοφίας. Το όνομα Λάο Τσε σημαίνει «γέροντας διδάσκαλος». Σύμφωνα με την κινέζικη παράδοση, έζησε κατά τον 6ο αιώνα

Κισσός: Ο κατακτητής του κήπου του Ορέστη Δαβία.

By dasarxeio16/10/2022

Το φυτό του Διονύσου, το διεγερτικό των Μαινάδων και έμβλημα των φίλων του οίνου σκαρφαλώνει στον τοίχο και μεταμορφώνει τον κήπο.

Κείμενο: Ορέστης Δαβίας
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Κ»

Δε θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα
σε ξένα αναστυλώματα δεμένο.
Ας είμαι ένα καλάμι, ένα χαμόδεντρο.
Μα όσο ανεβαίνω, μόνος ν’ ανεβαίνω.

Αυτά δήλωνε εμφατικά ο Γεώργιος Δροσίνης στη συλλογή του Φωτερά σκοτάδια, που κυκλοφόρησε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Σε μια εποχή δηλαδή κατά την οποία οι αναρριχητές της εξουσίας, αν συγκριθούν με όσους ομοτέχνους τους δραστηριοποιούνται σήμερα, δεν ήσαν παρά καλόψυχοι βιοπαλαιστές. Η ζημιά πάντως που προκάλεσε στον κισσό (Hedera helix) με τους παραπάνω στίχους του ο πολύ δημοφιλής εκείνα τα χρόνια ποιητής ήταν, σε επίπεδο συμβολισμών, σημαντική. Όλοι, βλέπετε, γνώριζαν πως ήταν από την αρχαιότητα φυτό αφιερωμένο στον θεό Διόνυσο, ο οποίος αποκαλείται και Κισσοκόμης, επειδή φοράει στην κεφαλή στεφάνι καμωμένο από τους βλαστούς του. Σύμφωνα με τον αρχαίο μύθο, ο Κισσός ήταν ο πιο αγαπημένος του χορευτής, τσακίστηκε όμως στροβιλιζόμενος και έσβησε. Η Γαία, για να κατασιγάσει τον πόνο του θεού, γέννησε ένα φυτό που τυλίγεται γύρω από τα δέντρα και σκαρφαλώνει ψηλά με τη χάρη του αδικοχαμένου νέου. Στις οργιαστικές κρασοκατανύξεις που τελούνταν προς τιμήν του Διονύσου, οι πιστοί κρατούσαν τον θύρσο, ένα ραβδί με κουκουνάρι στην κορυφή και περιτυλιγμένο με κισσό, ενώ οι γυναίκες που επιζητούσαν τη μανία, σημάδι της παρουσίας του θεού, μασούσαν τα διεγερτικά (προσοχή: και εξόχως τοξικά) φύλλα του κισσού μέχρι να παραδοθούν στον άγριο χορό των Μαινάδων. Πίστευαν όμως επίσης πως το φυτό διαθέτει ταυτόχρονα ιδιότητες κατευναστικές, του πονοκεφάλου έστω που προκαλεί η άγρια οινοποσία, για τούτο οι συμπότες έφεραν προληπτικώς στεφάνια του. Υπάρχουν άρα πλείστοι λόγοι που ο κισσός αποτελεί μέχρι σήμερα προσφιλές έμβλημα των απανταχού της Γης βαρελοφρόνων.

Από φυτολογικής σκοπιάς, ο κισσός είναι ένας αειθαλής και μακρόβιος αναρριχητικός θάμνος, αυτοφυής στα ελληνικά δάση. Ήδη από την αρχαιότητα είχε αξιοποιηθεί στην κηποτεχνία η ασυναγώνιστη ικανότητά του να καλύπτει ταχέως με τα γυαλιστερά και καρδιόσχημα φύλλα του φράχτες, βράχους αλλά και άχαρες γωνιές. Όπως όμως επίσης συμβαίνει με αρκετά άλλα καλλωπιστικά φυτά, ενώ στη σωστά επιλεγμένη θέση ο κισσός προσφέρει σπουδαίες υπηρεσίες, αν φυτευτεί σε λάθος σημείο, μπορεί να προκαλέσει προβλήματα στον κήπο. Με το βάρος του να αυξάνεται γρήγορα καθώς αναπτύσσεται κάθετα, διαθέτει δύναμη ικανή, με αρωγό τον δυνατό άνεμο, να σπάει ακόμα και χοντρά κλαδιά. Δεν δυσκολεύεται επίσης ανελισσόμενος να «στραγγαλίζει» μικρά δέντρα, στερώντας τους με το πυκνό του φύλλωμα το ηλιακό φως, ενώ ακόμα και έρπων μπορεί να εξοντώσει ό,τι τον ανταγωνίζεται από τη χαμηλή βλάστηση. Σημειωτέον δε ότι για τη στήριξή του παράγει μέγα πλήθος από μικρές εναέριες ρίζες, οι οποίες αφήνουν αντιαισθητικά σημάδια σε τοίχους αν κάποτε αποφασίσετε να τον ξεριζώσετε και (μάλλον κοπιαστικά) να αφαιρέσετε τους βλαστούς του. Μετά από αρκετά χρόνια απρόσκοπτης ανόδου, όταν πια φτάσει στην κορυφή του δέντρου με το οποίο έσμιξε, ο κισσός φθινοπωριάτικα ανθοφορεί σε κιτρινοπράσινους τόνους, προσελκύοντας μάλιστα μυριάδες μέλισσες. Μερικούς μήνες αργότερα, ωριμάζουν πάνω σε τσαμπιά οι μελανωπές και χυμώδεις ράγες του που περιέχουν τους σπόρους του. Η φύτρωσή τους δεν είναι πάντως απλή υπόθεση, γι’ αυτό συνήθως ο κισσός αναπαράγεται, πολύ εύκολα κιόλας, με μοσχεύματα. Στην αγορά θα βρείτε αρκετές ποικιλίες του, που εμφανίζουν μικρές διαφορές στο μέγεθος και στην απόχρωση των φύλλων, για να διαλέξετε ανάλογα με τις προτιμήσεις σας.

Παντός καιρού

→ Είναι φυτό που προσαρμόζεται πολύ εύκολα σε σχεδόν όλους τους τύπους εδαφών, αντέχει πολύ σε καύσωνα και παγετό, ενώ σπάνια προσβάλλεται από ασθένειες. Προτιμά τις ημισκιερές θέσεις και απαιτεί τακτικά ποτίσματα, ακόμα περισσότερο τα καλοκαίρια. Μια αζωτούχος λίπανση κάθε άνοιξη αναμφίβολα ευνοεί την ανάπτυξη και την εμφάνισή του.

Πηγή: kathimerini.gr