!

Να μην σταματούν να εργάζονται, να διασκεδάζουν και να μην κουράζουν το σώμα τους με κανόνες ήταν οι βασικότερες συμβουλές του γιατρού.

Ο Ιάπωνας Dr. Shigeaki Hinohara, ο οποίος έθεσε τα θεμέλια της σύγχρονης ιατρικής της χώρας του και συνέβαλλε στο να γίνει η Ιαπωνία η χώρα με την μεγαλύτερη μακροζωία, έφτασε στην ηλικία των 105 ετών και λίγους μήνες πριν τον περασμένο Ιούλιο, οπότε και άφησε την τελευταία του πνοή, αποκάλυψε στους Times της χώρας του κάποια από τα μυστικά του.

Η βασικότερη συμβουλή του Hinohara ήταν να καθυστερούν όσο μπορούν οι άνθρωποι την συνταξιοδότηση τους. Ο ίδιος δικαιολόγησε τα λόγια του, σχολιάζοντας πως το όριο συνταξιοδότησης ήταν από τα παλαιότερα χρόνια τα 65 έτη, καθώς το όριο ζωής ήταν τα 68 έτη. Στις μέρες μας, όμως, το όριο ζωής στην Ιαπωνία αγγίζει τα 84 χρόνια, γεγονός που συνεπάγεται πως οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να σταματούν την εργασία τόσο νωρίς.

Ο Hinohara από την πλευρά του, στα 105 του χρόνια εργαζόταν μέχρι και 18 ώρες την ημέρα, φροντίζοντας τους ασθενείς του. Όπως σχολίασε ο Kawaguchi, ο οποίος χαρακτήρισε τον Hinohara ως μέντορα του: «Πίστευε ότι η ζωή είναι για να προσφέρεις, οπότε είχε αυτή την απίστευτη ανάγκη να βοηθά ανθρώπους, να ξυπνά νωρίς το πρωί και να κάνει κάτι υπέροχο για τους άλλους. Αυτό ήταν που τον οδηγούσε και τον κρατούσε στη ζωή». Ο ίδιος πρόσθεσε πως: «Πάντοτε είχε κατά νου τους στόχους της σημερινής ημέρας, της επομένης και των επόμενων πέντε χρόνων».

Σύμφωνα με την κοσμοθεωρία του Ιάπωνα γιατρού ήταν να σταματήσουν οι άνθρωποι να ανησυχούν για το να τρώνε καλύτερα ή να κοιμούνται περισσότερο και απλά να διασκεδάζουν.

Όπως είχε δηλώσει ο ίδιος: «Όλοι θυμόμαστε πως σαν παιδιά, όταν περνούσαμε ωραία, συχνά ξεχνούσαμε να φάμε ή να κοιμηθούμε. Πιστεύω πως μπορούμε να διατηρήσουμε αυτή τη συμπεριφορά και ως ενήλικες. Είναι καλύτερο να μην κουράζουμε το σώμα μας με τόσο πολλούς κανόνες όπως το μεσημεριανό γεύμα και η ώρα ύπνου».

Ακόμα, ο Hinohara είχε τονίσει πως όσοι θέλουν να ζήσουν πολύ, δεν πρέπει να είναι υπέρβαροι. Ο ίδιος είχε αποκαλύψει πως: «Για πρωινό πίνω καφέ, ένα ποτήρι γάλα και λίγο χυμό πορτοκάλι μαζί με μια κουταλιά ελαιόλαδο. Το ελαιόλαδο είναι καταπληκτικό για τις αρτηρίες μου και διατηρεί νεανικό το δέρμα μου.

Το μεσημεριανό μου είναι γάλα με μερικά μπισκότα ή τίποτα, όταν είμαι πολύ απασχολημένος για να φάω. Ποτέ δεν πεινάω γιατί επικεντρώνομαι στη δουλειά μου. Το δείπνο είναι λαχανικά, λίγο ψάρι με ρύζι και δύο φορές την εβδομάδα 100 γραμμάρια άπαχου κρέατος».

Για την κατάσταση της υγείας των ανθρώπων ο 105χρονος Ιάπωνας είχε συμβουλεύσει το εξής: «Μην ακολουθείτε στα τυφλά ο,τι λέει ο γιατρός σας. όταν ο γιατρός συμβουλεύει να κάνετε μια εξέταση ή ένα χειρουργείο, ρωτήστε αν ο ίδιος θα πρότεινε στο σύζυγο και στα παιδιά του να κάνει την ίδια επέμβαση. Αντίθετα με ο,τι πιστεύουν όλοι, οι γιατροί δεν μπορούν να θεραπεύσουν τα πάντα. Επομένως, γιατί να προκαλέσουν αχρείαστο πόνο με χειρουργεία; Νομίζω πως η μουσική και η θεραπεία με ζώα μπορούν να βοηθήσουν περισσότερο από ο,τι φαντάζονται οι γιατροί».

Όσον αφορά τον πόνο και πως να τον ξεπερνούν οι άνθρωποι, η συμβουλή του Hinohara ήταν να διασκεδάζουν. Σύμφωνα με τη συνέντευξη του: «Ο πόνος είναι μυστήριος και το να διασκεδάζουμε είναι ο καλύτερος τρόπος να τον ξεχάσουμε.

Αν ένα παιδί έχει πονόδοντο και αρχίσεις να παίζεις μαζί του ένα παιχνίδι, τότε αυτό αμέσως ξεχνά τον πόνο. Τα νοσοκομεία πρέπει να φροντίζουν τη βασικότερη ανάγκη των ασθενών: όλοι θέλουμε να περνάμε καλά. Στο νοσοκομείο St. Luke έχουμε μουσική και θεραπείες με ζώα και μαθήματα τέχνης».

Ακόμα, ο Shigeaki Hinohara συμβουλεύει τους ανθρώπους να κινούνται, να ανεβαίνουν σκάλες και να μεταφέρουν οι ίδιοι τα πράγματα τους. Όπως είχε αποκαλύψει: «Ανεβαίνω δύο σκάλες μαζί για να κινηθούν οι μύες μου

Κάποιοι από εμάς αφιερώνουμε πολλές ώρες της ζωής μας στην ξέφρενη απόλαυση. Το κάνουμε ξαπλωμένοι, καθιστοί, γερμένοι, κουλουριασμένοι. Στο κρεβάτι φυσικά, αλλά και σε άλλα μέρη. Μερικές φορές μπρούμυτα, μερικές φορές ανάσκελα. Μια φωνή μας ψιθυρίζει στο αυτί και ξαφνικά ο κόσμος που μας περιβάλλει χάνεται. Τότε αρχίζει το αργό τελετουργικό των χαδιών: τα χέρια χαϊδεύουν τις σελίδες του βιβλίου· τα μάτια τις σειρές των γραμμάτων. Κάποιες λαμπρές στιγμές, το να διαβάζεις αγγίζει την ευτυχία.

Τι αποτελέσματα έχει το ανομολόγητο πάθος της ανάγνωσης; Ο φιλόσοφος Ρίτσαρντ Ρόρτυ σκέφτεται ότι μας αλλάζει το μυαλό με τρόπο μη αναστρέψιμο. Αποκτούμε μια ανωμαλία που λέγεται εσωτερικά μάτια. Το να μαθαίνεις τους πρωταγωνιστές μιας ιστορίας είναι σαν να γνωρίζεις καινούριους ανθρώπους καταλαβαίνοντας το χαρακτήρα τους και τη λογική τους. Όσο πιο διαφορετικοί άνθρωποι είναι αυτά τα πρόσωπα, τόσο περισσότερο μας ανοίγουν τον ορίζοντα και πλουτίζουν το σύμπαν μας. Σύμφωνα με το Ρόρτυ, η λογοτεχνία δεν αλλάζει μόνο το περιεχόμενο των σκέψεων μας, αλλά και τη στάση μας. Όχι αυτό που αντιλαμβανόμαστε, αλλά αυτό καθαυτό το όργανο της αντίληψης: η λογοτεχνία μας βοηθά να αποκτήσουμε μια νέα ικανότητα επικοινωνίας με διαφορετικά άτομα. Χάρη στα βιβλία, κατοικούμε στο δέρμα των άλλων, χαϊδεύουμε τα κορμιά τους και βυθιζόμαστε στη ματιά τους. Και σε έναν κόσμο εγωλάτρη και νάρκισσο, το καλύτερο που μπορεί να συμβεί σε κάποιον είναι να είναι οι πάντες

Iréne Vallejo Moreu*

*Iréne Vallejo Moreu (Θαραγόθα, 1979) σπούδασε κλασσική φιλολογία και έκανε τη διδακτορική της διατριβή στα πανεπιστήμια της γενέτειράς της και της Φλωρεντίας. Μόνιμη συνεργάτιδα γνωστών εφημερίδων και περιοδικών της Ισπανίας, με τη φιλοσοφική δημοσιογραφία της υφαίνει τα θέματα του παρόντος με τις διδαχές του παρελθόντος.

“Ρωτάμε συνεχώς για το νόημα.
Ίσως το λάθος μας είναι στο ίδιο το ερώτημα.
Ίσως δεν πρέπει να ζητάμε νόημα – αλλά να δίνουμε νόημα..”

Νίκος Δήμου

Τα κινητά μάς πετυχαίνουν με τις συνεχείς ειδοποιήσεις τους και κλήσεις τις ώρες της ανάπαυσης, της απόλαυσης και της παρέας. Οι οθόνες τους χαμογελούν προσφέροντας αιτήματα φιλίας, τη φωτογραφία κάποιου φίλου, ευφάνταστα βίντεο σχετικά με την ευτυχία. Όμως δίνουμε τόση προσοχή στο μηχάνημα που καταλήγουμε να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε με τα κοντινά μας πρόσωπα. Καταλήγουμε κάθε φορά περισσότερο παθιασμένοι με την τεχνολογία και μηχανιστικοί με τους ανθρώπους. Δεν χρειάζεται να μας φυτέψουν ένα τσιπ όπως φαντάζονται οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας· πάντα έχουμε ανά χείρας τον τερματικό σταθμό του τεχνολογικού μας βίτσιου.

Αυτός ο συλλογικός εθισμός φαίνεται να είχε προαναγγελθεί στο μύθο του σπηλαίου. Ο Πλάτων φαντάστηκε μια υπόγεια σπηλιά όπου κάποιοι φυλακισμένοι βρίσκονται αλυσοδεμένοι με τρόπο ώστε να κοιτάζουν μόνο προς μια κατεύθυνση. Από πίσω τους κροταλίζει μια πυρά και αυτό που βλέπουν είναι σκιές που με το φως της φωτιάς προβάλλονται πάνω σε έναν τοίχο, σαν να επρόκειτο για οθόνη. Γοητευμένοι από αυτές τις σκιές, χωρίς να γυρίσουν πίσω το κεφάλι, σιγά σιγά ξεχνούν ότι εκεί έξω λάμπει ο ήλιος.

Ο Πλάτων θα διασκέδαζε πολύ αν μάθαινε ότι σήμερα υποφέρουμε από αυχενικούς πόνους επειδή σκύβουμε διαρκώς προς το κινητό, από αϋπνία επειδή κουβαλάμε το κινητό στο κρεβάτι, από γελοία παραπατήματα επειδή δεν βλέπουμε μπροστά μας όταν βαδίζουμε· ακόμα και από μια νέα νόσο στους καρπούς και στους αντίχειρες ονόματι χουατσαπίτιδα(whatsupitis). O φιλόσοφος θα μας έλεγε ότι αν ξεχάσουμε να βλέπουμε γύρω μας, τα κινητά θα καταφέρουν να μας ακινητοποιήσουν.

Iréne Vallejo Moreu*

*Iréne Vallejo Moreu (Θαραγόθα, 1979) σπούδασε κλασσική φιλολογία και έκανε τη διδακτορική της διατριβή στα πανεπιστήμια της γενέτειράς της και της Φλωρεντίας. Μόνιμη συνεργάτιδα γνωστών εφημερίδων και περιοδικών της Ισπανίας, με τη φιλοσοφική δημοσιογραφία της υφαίνει τα θέματα του παρόντος με τις διδαχές του παρελθόντος.

~.~

in memmoriam..

Καλό κατευόδιο φίλε ΓΙΩΡΓΟ  ΨΑΡΡΆ θα σε θυμάμαι πάντα ..

……….

7. Πυρ, γυνή και θάλασσα (διήγημα από το προς έκδοση βιβλίο του Κ Μ με προσωρινό τίτλο: εμπειριών το ανάγνωσμα

Δεν είχαν περάσει ούτε δέκα μέρες από την ανέλπιστη συζήτηση με το μεγάλο αφεντικό όταν μου τηλεφώνησε ο Γιώργος, προϊστάμενος του κλάδου ασφαλίσεων πυρκαγιάς και μου ζήτησε να περάσω από το γραφείο του το απόγευμα γιατί κάτι είχε να μου προτείνει. Το γραφείο του Γιώργου ήταν στον πέμπτο όροφο όπου στεγαζόντουσαν όλοι οι κλάδοι ασφάλισης πλην του κλάδου ζωής. Μάλιστα η δραστηριότητα αυτή αποτελούσε  ξέχωρη εταιρία με άλλο όνομα ξενικό και αυτό όπως και της μεγάλης εταιρίας με το πιο τρανταχτό ξενικό όνομα, της οποίας ήταν θυγατρική.

Μπαίνοντας στο γραφείο του Γιώργου η αφίσα που ήταν πίσω από τα γραφείο έδειχνε ένα πολύ γνωστό σούπερ μάρκετ να καίγεται με λεζάντα με έντονα μεγάλα γράμματα έγραφε το σλόγκαν: σήμερα η πυρκαγιά αύριο η αποζημίωση. Στη γωνία να δεσπόζει μια μεγάλη φωτογραφία του μεγάλου αφεντικού. Κάτι σαν εικόνισμα μου φάνηκε αυτή η φωτογραφία!

Ο Γιώργος ήταν ένας τριαντάρης νέος με μακριά και πλούσια καλοχτενισμένη κόμη, καλοσυνάτος και εύχαρις άνθρωπος, πάντα πρόθυμος να βοηθήσει χωρίς τουπέ και εύκολα μπορούσες να τον πλησιάσεις. Από την θητεία μου στο τμήμα εξωτερικών εργασιών είχαμε γνωριστεί πολύ καλά και τον συμπαθούσα ιδιαίτερα. Ξέχωρη επίσης συμπάθεια αμοιβαία μπορώ να πω είχα και με τον βοηθό του, και αυτός Γιώργος, ένας ψηλόλιγνος νεαρός που το γραφείο του ήταν στην γωνία που έβλεπε στο Δέλτα του Φαλήρου. Ένα άλλο χαρακτηριστικό που μου είχε αποτυπωθεί ήταν ότι στο τμήμα αυτό υπήρχαν μόνο κορίτσια σχεδόν όλα κάτω από τριάντα!

Ο Γιώργος με υποδέχθηκε πολύ θερμά, με ρώτησε πως τα πάω με το πανεπιστήμιο και τι σκοπεύω να κάνω με τον στρατό. Του απάντησα όπως πριν  μερικές μέρες και στο μεγάλο αφεντικό ότι σκοπεύω να καθυστερήσω την αναβολή και ότι αυτή την εποχή έχω αφοσιωθεί περισσότερο στα μαθήματα των αγγλικών και έχω αφήσει παραπίσω τα πανεπιστημιακά. Μάλλον το χάρηκε αυτό και άρχισε αμέσως να μου εξηγεί γιατί με φώναξε:

«Ξέρεις τον Γιώργο τον βοηθό μου», άρχισε την εκμυστήρευση, «καλό παιδί και πολύ καλός υπάλληλος με έχει βοηθήσει αρκετά ειδικά τον τελευταίο χρόνο που έμαθε πολύ καλά την δουλειά, αλλά δυστυχώς είναι πολύ ανήσυχος και βιαστικός. Θέλει να αλλάξει αντικείμενο, είναι αρκετά φιλόδοξος θέλει να προχωρήσει γρήγορα! Καλά είναι όλα αυτά δεν λέω αλλά με μέτρο βρε αδελφέ .. Ήλθε πριν κανένα μήνα και μου ζήτησε να αλλάξει αντικείμενο, «ότι ήταν να μάθω εδώ το έμαθα, υπάρχει κάτι άλλο ή να ψάξω και κάπου αλλού», μου είπε σχεδόν επιτακτικά. Του είπα ότι δύσκολο το βλέπω και τον παρακάλεσα να μην με κρεμάσει μέχρι να βρω κάποιον άλλο. Τελικά πήγε επάνω στον μεγάλο και τον έπεισε να κατέβει στον Πειραιά να ανοίξει ένα γραφείο για ναυτασφαλίσεις και μάλιστα από τις αρχές του καινούργιου χρόνου δηλαδή σε δυο μήνες! Μάλιστα δεν μου το είπε ο ίδιος, μου το ανακοίνωσε το ίδιο το αφεντικό.

Αυτό δεν ήταν σωστό αλλά .. λοιπόν εγώ σκέφθηκα εσένα και το είπα στον Δημήτρη και συμφωνεί, εσύ τι λες;»

«Γιώργο σε ευχαριστώ πολύ αλλά εγώ δεν έχω ιδέα από την δουλειά σας ο Γιώργος όπως μου είχε πει ο ίδιος είχε σπουδάσει ασφαλιστικά στο Λονδίνο και αν θυμάμαι καλά κάποια εμπειρία είχε πριν έλθει μαζί σου. Επίσης ο ίδιος μου είχε πει τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετώπιζε με το προσωπικό του τμήματος που είναι σχεδόν όλες νεαρές κοπέλες. Δύσκολο το βλέπω το πως θα μπορούσα να φανώ χρήσιμος με αυτές τις συγκυρίες».

«Κώστα πίστεψε με δεν είναι και τόσο δύσκολο. Ξέρω ότι είσαι έξυπνος , θέληση και υπομονή χρειάζεται και μην ξεχνάς εγώ θα είμαι δίπλα σου.Μην φοβάσαι και όσο αφορά τις γυναίκες του τμήματος δεν είναι δα και τόσο απείθαρχες όσο φαντάζεσαι, μια ιδιαίτερη τεχνική χρειάζεται για να διοικείς τις γυναίκες, θα το μάθεις, θα σε βοηθήσουν και ίδιες, μην προβληματίζεσαι γιαυτό». «Έξαλλου» συνέχισε γελώντας «εδώ ασχολούμεθα με το πυρ και το τιθασεύουμε, να μην τιθασεύσουμε και την γυνή που είναι το δεύτερο μεγάλο κακό, το ξέρεις φαντάζομαι το πυρ, γυνή και θάλασσα, τώρα για την θάλασσα άφησε την στον Γιώργο, που θα ασχοληθεί με τις ναυτασφαλίσεις!». Αυτό το τελευταίο για την θάλασσα το είπε με πίκρα, φαινόταν ότι τον είχε ενοχλήσει αρκετά η ξαφνική φυγή του βοηθού του..

«Εσύ ξέρεις καλύτερα από μένα τουλάχιστον μπορώ να δω κάτι για να καταλάβω τι δουλειά θα κάνω εδώ πριν αποφασίσω». Βεβαίως μου λέει και σηκώνεται και μου φέρνει από την βιβλιοθήκη του ένα ογκώδες δερματόδετο βιβλίο. «Να αυτό εδώ είναι το ευαγγέλιο με βάση του οποίου τιμολογούμαι οτιδήποτε θα ασφαλιστεί για πυρκαγιά και για τους συμπαραμαρτούντες κινδύνους» μου απαντά και μου το δίνει. «Πως την είπες την τελευταία λέξη; πρώτη φορά την ακούω» του λέω γελώντας.

«Κώστα καλό Σαββατοκύριακο και καλό διάβασμα, να τα πούμε οπωσδήποτε την Δευτέρα γιατί επείγομαι».

Η αλήθεια είναι ότι εκείνο το απόγευμα της Παρασκευής έφυγα από το γραφείο πολύ προβληματισμένος. Αισθανόμουν ότι δεν είχα πρακτικά όλα τα δεδομένα για να αποφασίσω.

Στην τωρινή μου θέση φαινόταν ότι ήμουν καλά και από τα λίγα που είχα προλάβει να καταλάβω ήμουν κοντά σε αυτό που η εταιρία είχε σε προτεραιότητα και άρχιζε να δεσπόζει στην αγορά. Αντίθετα στη προτεινόμενη θέση αν την αποδεχόμουν, μάλλον θα πήγαινα σε ένα το τομέα δευτερευούσης σημασίας. Οι ασφαλίσεις Ζωής κυριαρχούσαν παντού στον οργανισμό οι υπόλοιποι τομείς ήταν τα αναγκαία «κακά». Πρόσφατα είχα ακούσει ότι το μεγάλο αφεντικό σε μια συνάντηση με τους συνεργάτες-ασφαλιστές-, όταν κάποιος του έκανε παράπονα ότι η εταιρία δεν βοηθά να αναπτυχθούν οι ασφαλίσεις αυτοκίνητων, τους είχε περάσει το μήνυμα με την χαρακτηριστική φράση: «αν μου φέρνεται για ασφάλιση ένα αυτοκίνητο θα σας κερνάω μια πορτοκαλάδα και όταν το διώχνεται θα σας κερνάω δυο πορτοκαλάδες»!

Σκεφτόμουν ότι ακόμη ότι το όνομα της θυγατρικής, που δραστηριοποιείτο με αυτό το αντικείμενο ήταν διαφορετικό και σχεδόν άγνωστο στην αγορά. Όλα τα σκέπαζε ο κλάδος ζωής.

Μέχρι να φθάσω το σπιτι μου σκεφτόμουν όλα αυτά χωρίς όμως να μπορώ να ξεκαθαρίσω ποιο θα ήταν το σωστό για μένα. Ευτυχώς το βράδυ είχαμε προγραμματίσει με κάποιους φίλους την έξοδο μας σε κάποια μπουάτ στη Πλάκα και έτσι τη λύση την άφησα για το Σαββατοκύριακο.

Θυμάμαι ακόμη πόσο υπέροχα κύλισε η βραδιά στην μπουάτ Διαγώνιο με ένα υπέροχο μουσικό σχήμα, Γιώργος Νταλάρας, Χαράλαμπος Γαργανουράκης, Χάρις Αλεξίου, Λιζέτα Νικολάου και η Βίσση μας έστειλαν στους εφτά ουρανούς, αλησμόνητη βραδιά!

Είναι η περίοδος όπου όλοι οι συντελεστές του σχήματος βρίσκονται στη «χρυσή» εποχή τους, απολαμβάνοντας τη λατρεία του κόσμου που έκανε ουρές για να τους παρακολουθήσει.

Για μένα ήταν και μια σημαδιακή βραδιά μιας και εκείνο το βράδυ «δέσαμε» την σχέση που είχε αναπτυχθεί με την Μαρία την νεαρή φοιτήτρια από την Κρήτη. Την είχα γνωρίσει για πρώτη φορά στην είσοδο της Νομικής Σχολής πριν περίπου τρία χρόνια…

Το Σαββατόβραδο άρχισα να ξεφυλλίζω και να προσπαθώ να καταλάβω πως λειτουργούσε εκείνο το βαρύ δερματόδετο βιβλίο που μου είχε δώσει ο Γιώργος, τον «εργασιακό ευαγγέλιο» όπως το είχε αποκαλέσει.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν εύκολη η ανάγνωση και η αποκωδικοποίηση του. Οι ορολογίες και οι αναφερόμενες φόρμουλες υπολογισμού των ασφαλίστρων ήταν δυσνόητες και ακατανόητες για μένα. Το περίεργο είναι ότι η δυσκολία αυτή με πείσμωσε και αντί να το κλείσω και να βγω το βράδυ έξω σχεδόν ξενύχτησα προσπαθώντας να καταλάβω τον τρόπο λειτουργίας του.

Νομίζω πως στο τέλος είχα καταλάβει τα βασικά και αισθανόμουν ευτυχής και το κυριότερο αυτή η δυσκολία με έσπρωξε στην απόφαση να δεχθώ την πρόταση του Γιώργου με το επιχείρημα ότι για να είναι τόσο δύσκολο σίγουρα θα είναι και πολύ σπουδαία η θέση που θα αναλάμβανα!

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε αλλά νομίζω πως υπήρχαν και δεύτερες σκέψεις που αφανώς λειτούργησαν να πω το ναι στον Γιώργο: ήταν μεγάλη η πρόκληση να βρεθώ σε ένα περιβάλλον που όλοι οι συνάδελφοι μου θα ήταν νεαρά κορίτσια και όπου θα έπρεπε να βρω τον τρόπο να με δεχθούν ως προϊστάμενο τους… το Πυρ, η Γυνή και η Θάλασσα μάλλον είχαν κάνει την δουλειάς του!

Την Δευτέρα το πρωί πήγα στο γραφείο του Γιώργου και του είπα ότι θέλω να δουλέψω μαζί του και τον παρακάλεσα να φροντίσει για την «ομαλή» αποχώρηση απο την τωρινή μου θέση. Ένιωσα ότι χάρηκε και άρχισε να μου λέει ποσά πράγματα θα μάθω και ποσό σωστά έκανα που διάλεξα τον δικό του τομέα και φυσικά με διαβεβαιώσω ότι όλα θα γίνουν ομαλά. «Να σου πω και κάτι Κώστα και κράτησε το για σένα: το μεγάλο αφεντικό είναι ενήμερο και θα χαρεί που έρχεσαι εδώ, ξέρω ότι έχει πολύ καλή άποψη για σένα, εγώ μιλάω απευθείας μαζί του, έχω άριστες σχέσεις», ήταν τα τελευταία λόγια του νέου μου πλέον Διευθυντή. Βέβαια η κρεμασμένη κορνίζα με την φωτογραφία του μεγάλου αφεντικού σε στάση μεγάλου τιμονιέρη από μακριά φώναζε για την σχέση αυτή…

Δεν έχουν περάσει ούτε δέκα μέρες όταν η κυρία Καίτη με φωνάζει στο γραφείο της και μου ανακοινώνει ότι ενημερώθηκε ότι θα φύγω από το τμήμα της.

«Κρίμα και είχα κάποια σχέδια για σένα, και ο Χρήστος στεναχωρήθηκε που θα φύγεις, ξέρεις ο Χρήστος σε έχει σε μεγάλη εκτίμηση», στην συνέχεια προσπάθησε να μάθει ποιος μεσολάβησε και ποια ήταν η δίκη μου συμμετοχή. Την διαβεβαίωσα ότι δεν έχω ιδέα, μάλλον το αποδέχθηκε και το μόνο που με ρώτησε είναι από που γνωρίζω το αφεντικό. Μάλλον δεν με πίστεψε όταν της είπα ότι δεν τον γνωρίζω προσωπικά.

Ο Χρήστος, που με είδε αμέσως μετά, ήταν αρκετά φιλικός και μάλιστα μου είπε πως η εξέλιξη αυτή είναι ένα πολύ καλό βήμα για την πρόοδο μου. Με συμβούλεψε μάλιστα να φροντίσω να παρακολουθήσω κάποια σεμινάρια: «γιατί ο τομέας που πηγαίνεις θέλει εξειδικευμένες γνώσεις», όπως μου τόνισε χαρακτηριστικά. Τον ευχαρίστησα και του ζήτησα συγνώμη για την αναστάτωση που θα του προκαλούσε στην δουλειά του η δίκη μου ξαφνική αποχώρηση.

Με τον Χρήστο συνεχίσαμε να έχουμε μια σχέση αμοιβαίας εκτίμησης παρ´όλο που κάποια χρόνια αργότερα βρεθήκαμε σε διαφορετικά συνδικαλιστικά στρατόπεδα…

Κ Μ

Η κηδεία θα πραγματοποιηθεί στο κοιμητήριο της Ραφήνας την Παρασκευή στις 12:00.

Τα αινιγματικά «συμβάντα Μιγιάκε» θα μπορούσαν να καταστρέψουν δορυφόρους και δίκτυα ηλεκτροδότησης. Η προέλευσή τους όμως παραμένει άγνωστη.

in.gr

Συμβαίνουν περίπου μια φορά στα 1.000 χρόνια, όταν η Γη δέχεται έναν ξαφνικό βομβαρδισμό ακτινοβολίας από το Διάστημα, έναν βομβαρδισμό τόσο ισχυρό ώστε αφήνει τα ίχνη του στους δακτυλίους των δέντρων.

Νέα μελέτη για αυτές τις αινιγματικές καταιγίδες ακτινοβολίας δείχνει τώρα να διαψεύδει την κρατούσα θεωρία για την προέλευσή τους, σύμφωνα με την οποία το φαινόμενο προέρχεται από «υπερεκλάμψεις» στην επιφάνεια του Ήλιου.

Το μυστήριο λοιπόν παραμένει άλυτο, και μάλιστα περιπλέκεται.

«Ασύλληπτες επιπτώσεις»

Το αναπάντητο πρόβλημα εμφανίστηκε το 2012, όταν ο ιάπωνας φυσικός Φούτσα Μιγιάκε ανίχνευσε ενδείξεις ριπών ακτινοβολίας σε δακτυλίους δέντρων που αντιστοιχούσαν στο έτος 774 μ.Χ.

Μελέτες που ακολούθησαν έδειξαν ότι τα τελευταία 10.000 χρόνια η Γη έχει ζήσει αρκετά τέτοια «συμβάντα Μιγιάκε», όπως το 993 μ.Χ. και το 663 π.Χ.

«Αυτές οι τεράστιες ριπές ακτινοβολίας, γνωστές ως συμβάντα Μιγιάκε, συμβαίνουν περίπου κάθε χίλια χρόνια, παραμένει όμως ασαφές πού οφείλονται» λέει ο δρ Μπένζαμιν Πόουπ του Πανεπιστημίου του Κουίνσλαντ, επικεφαλής της μελέτης που δημοσιεύεται στο Proceedings of the Royal Society A.

«Πρέπει να μάθουμε περισσότερα για αυτό το φαινόμενο, αφού αν κάτι τέτοιο συνέβαινε σήμερα θα κατέστρεφε δορυφόρους, καλώδια του Διαδικτύου, γραμμές ηλεκτροδότησης και μετασχηματιστές. Οι επιπτώσεις στις παγκόσμιες υποδομές θα ήταν ασύλληπτες».

Ο Πόουπ και οι συνεργάτες του αναζήτησαν απαντήσεις στους κορμούς αρχαίων δέντρων, οι οποίοι συνήθως αποκτούν έναν νέο δακτύλιο ανάπτυξης κάθε έτος.

«Δεδομένου ότι μπορείς να μετρήσεις τους δακτυλίους ενός δέντρου για να προσδιορίσεις την ηλικία του, μπορείς επίσης να εξετάσεις ιστορικά κοσμικά συμβάντα που πηγαίνουν πίσω χιλιάδες χρόνια» εξηγεί ο Τσινγκιάν Τσανγκ του Πανεπιστημίου του Κουίνσλαντ, μέλος της ερευνητικής ομάδας.

Ηλιακή έκλαμψη που καταγράφηκε το 2012 από το σκάφος SDO της NASA. Οι εκλάμψεις όμως μάλλον δεν σχετίζονται με τα συμβάντα Μιγιάκε (NASA Goddard Space Flight Center )

Άνθρακας-14

Τα δέντρα απορροφούν διοξείδιο του άνθρακα από την ατμόσφαιρα για να χτίσουν τον κορμό τους. Όταν σωματίδια υψηλής ενέργειας φτάσουν από το Διάστημα στη γήινη ατμόσφαιρα μπορούν να μετατρέψουν άτομα αζώτου σε άτομα άνθρακα-14, ένα ραδιενεργό ισότοπο του άνθρακα, το οποίο απορροφάται από τα φυτά και ενσωματώνεται στους ιστούς τους. Ο άνθρακας-14 μεταστοιχειώνεται και πάλι σε άζωτο με έναν αργό αλλά σταθερό ρυθμό, κάτι που επιτρέπει την ακριβή χρονολόγηση των δειγμάτων.

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν ένα μαθηματικό μοντέλο του παγκόσμιου κύκλου του άνθρακα για να εκτιμήσουν ποιες μπορεί να ήταν οι ποσότητες άνθρακα-14 που σχηματίστηκαν στην ατμόσφαιρα σε κάθε συμβάν Μιγιάκε.

Μέχρι σήμερα, η κρατούσα θεωρία ήθελε αυτά τα συμβάντα να προέρχονται από «υπερεκλάμψεις», εκρήξεις ακτινοβολίας στην επιφάνεια του Ήλιου που ενίοτε επηρεάζουν τη Γη.

Η ανάλυση όμως έδειξε ότι τα συμβάντα Μιγιάκα δεν συνδέονται με τις ηλιακές κηλίδες ούτε με τον 11ετή κύκλο αυξομείωσης της ηλιακής δραστηριότητας.

Επιπλέον, τα δέντρα που βρίσκονταν πιο κοντά στους πόλους της Γης δεν βρέθηκαν να περιέχουν περισσότερο άνθρακα-14, όπως θα περίμενε κανείς αν το φαινόμενο αντιστοιχούσε σε ηλιακά σωματίδια, τα οποία τείνουν να κινούνται προς τους πόλους λόγω του γήινου μαγνητικού πεδίου.

Ακόμα, η μελέτη διαπιστώνει ότι τουλάχιστον δύο συμβάντα Μιγιάκε διήρκεσαν δύο ολόκληρα χρόνια, κάτι που δεν θα αναμενόταν στην περίπτωση των ηλιακών εκλάμψεων, οι οποίες έχουν σύντομη διάρκεια.

Οι ερευνητές υποψιάζονται ότι τα συμβάντα Μιγιάκε σχετίζονται με κάποιο άλλο φαινόμενο στον Ήλιο, αν και δεν μπορούν να διαψεύσουν άλλες θεωρίες που έχουν προταθεί, όπως εκρήξεις σουπερνόβα, εκλάμψεις ακτίνων γάμμα ή εκρήξεις μαγνητικών άστρων νετρονίων.

Σε κάθε περίπτωση, η ερευνητική ομάδα τονίζει ότι το φαινόμενο χρήζει περαιτέρω μελέτης.

Όπως λέει ο δρ Πόουπ, «σύμφωνα με τα διαθέσιμα δεδομένα, υπάρχει πιθανότητα γύρω στο 1% να δούμε ένα συμβάν Μιγάκε εντός της επόμενης δεκαετίας».

«Δεν γνωρίζουμε όμως πώς να το προβλέψουμε ή τι βλάβες μπορεί να προκαλέσει».

»Οι πιθανότητες πάντως είναι αρκετά ανησυχητικές».

Σήμερα βαριόμαστε λιγότερο από οποιαδήποτε άλλη εποχή, αλλά φοβόμαστε περισσότερο από ποτέ μη βαρεθούμε, παρατήρησε κάποτε ο φιλόσοφος Μπέρτραντ Ράσελ. Μάλλον γι’ αυτό γεμίζουμε τις ζωές μας με ενασχολήσεις και σχέδια μέχρι να ξεχειλίσουν. Μας τρομάζουν τα κενά διαστήματα του χρόνου σαν ρωγμές στο επιχειρησιακό οικοδόμημα που χτίζουμε κάθε μέρα. Μια αόριστη εντύπωση ενοχής μας κυριεύει αν τις Δευτέρες που γυρνάμε στη δουλειά, δεν έχουμε να αφηγηθούμε στους συναδέλφους μας ένα υπέρπληρες Σαββατοκύριακο. Προτιμούμε την ασφυξία από το κενό.

Η αρχαία σοφία μας αποτρέπει από αυτή τη στάση ζωής. Πριν από εικοσιπέντε αιώνες ο Κινέζος διδάσκαλος Λάο Τσε έγραψε ότι πλάθουμε τον πηλό για να φτιάξουμε ένα δοχείο, αλλά είναι το εσωτερικό κενό του που γεμίζουμε· καρφώνουμε πασσάλους για να χτίσουμε ένα αγροτόσπιτο, αλλά είναι το εσωτερικό του που το κάνει κατοικήσιμο. Ο αρχαίος διδάσκαλος ήθελε να μας θυμίσει ότι είναι το κενό που μάς προσφέρει καταφύγιο, ότι οι πράξεις μας χρειάζονται χώρο και ηρεμία για να υλοποιηθούν αθόρυβα, όπως στρώνονται οι νιφάδες στον χιονιά. Ο Ρωμαίος φιλόσοφος Σενέκας επέμεινε στην ίδια ιδέα. Σκεφτόταν ότι οφείλουμε να είμαστε δραστήριοι αλλά όχι και παραδομένοι σε ένα ανάστατο και ξέφρενο πηγαινέλα. Για να μάθουμε το μάθημα της ανάπαυσης, συνιστούσε να αποβάλλουμε από την καθημερινή ζωή μας την πίεση των προσδοκιών και την ακραία έξαψη. Ο Σενέκας χαριτολογούσε στα γραπτά του πάνω στην «παραφορτωμένη σχόλη» και μας άφησε μια ειρωνική φράση: «Εκείνοι που οι τέρψεις τους απαιτούν πολλή δουλειά, δεν χαίρονται τίποτα». Σύμφωνα με την παλιά διδαχή, αν αφήσουμε τον χρόνο μας κενό, θα πάψει να μας πιέζει.

Iréne Vallejo Moreu*

*Iréne Vallejo Moreu (Θαραγόθα, 1979) σπούδασε κλασσική φιλολογία και έκανε τη διδακτορική της διατριβή στα πανεπιστήμια της γενέτειράς της και της Φλωρεντίας. Μόνιμη συνεργάτιδα γνωστών εφημερίδων και περιοδικών της Ισπανίας, με τη φιλοσοφική δημοσιογραφία της υφαίνει τα θέματα του παρόντος με τις διδαχές του παρελθόντος.

… Στέκει το ρόδο απείραχτο μπρος στ’ ουρανού τη χάρη
ποιο κύμα ποια πρωτοφιλεί στ’ αμάραντο χορτάρι

Μέσα από ήλιους κι ουρανούς σε βλέπω δακρυσμένη
σαν άστρο που το νότισε λύπη συννεφιασμένη…

Γιώργος Θέμελης

φωτό από Μανολης

1994 Παππούς ετών 94

Αφήστε τα πεσμένα φύλλα στη γη, λέει το Αϊντχόβεν στους κηπουρούς.

Ο δήμος προσπαθεί να πείσει τους κατοίκους να σταματήσουν να σκουπίζουν τα πεσμένα φύλλα και να αφήσουν τη φύση να κάνει τη δουλειά της – τουλάχιστον στα πάρκα της πόλης, όπου ένα στρώμα από πεσμένα φύλλα εξασφαλίζει λιγότερα ζιζάνια, μικρότερη δίψα για νερό το καλοκαίρι, και μικρότερη απορροή στο αποχετευτικό σύστημα όταν βρέχει. Για τους αμετανόητους, έχουν τοποθετηθεί κάδοι για τη συλλογή φύλλων από κήπους ώστε να γίνουν κομπόστ για τα δημόσια δέντρα.

της ΙΡΕΝΕ ΒΑΛΙΕΧΟ*

μετάφραση Βάσω Χρηστάκου

Ομφαλοσκοπώντας

Τα ανθρώπινα όντα έχουμε την αδυναμία να θεωρούμε τον εαυτό μας ομφαλό του κόσμου. Πρόκειται για μια οφθαλμαπάτη που επικρατεί στα άτομα και στους λαούς, για μια περίεργη πεποίθηση των κατοίκων αυτού του σφαιρικού πλανήτη. Οι αρχαίοι Έλληνες διηγούνταν ότι ο θεός Ζευς, αποφασισμένος να μάθει πού είναι το κέντρο της γης, αμόλησε δύο μεγαλόπρεπους αετούς που πέταξαν με την ίδια ταχύτητα από τα δύο άκρα του κόσμου. Περιττό να πούμε ότι τα πουλιά συναντήθηκαν σε ένα μέρος της Ελλάδας, τους Δελφούς, σημαδεμένο στο μέλλον με μια ωοειδή πέτρα, την οποία ονόμασαν «ομφαλό». Ο θρύλος θα έκανε τους αρχαίους Κινέζους να χαμογελάσουν με ικανοποίηση, αφού αποκαλούσαν τη χώρα τους Ζονγκουό, που σημαίνει «κεντρική γη», και πίστευαν κι εκείνοι ότι ήταν ο παγκόσμιος ομφαλός.

Σχεδόν όλοι οι λαοί θεώρησαν κάποτε τον εαυτό τους ανώτερο από τους υπόλοιπους και σκέφτηκαν ότι η περιοχή τους κατείχε την κεντρική θέση στον πλανήτη. Το δείχνουν οι χάρτες. Από πάντα, όλοι τους εστιάζονται στο κέντρο. Πράγματι, η πιο πολύχρηστη στη Δύση τους τελευταίους τέσσερις αιώνες χαρτογραφική μέθοδος, εκείνη του Μερκάτορος, τοποθετεί την Ευρώπη στο κέντρο και κάνει τον Βορρά να φαίνεται πιο μεγάλος από το Νότο. Η επίπεδη έκταση που διατρέχουμε με τα μάτια και ταξιδεύουμε με το δείκτη, μάς παρουσιάζει στο κέντρο και μεγεθυμένο το βόρειο ημισφαίριο να καταλαμβάνει τα δύο τρίτα του χάρτη και περιορίζουν το νότιο ημισφαίριο στο ένα τρίτο. Με τον ίδιο τρόπο εμείς οι ίδιοι επιβεβαιώνουμε τον κανόνα: καθένας πιστεύει ότι είναι στο κέντρο. Είναι γι’ αυτό που ο κόσμος έχει πιο πολλούς αφαλούς από ότι μυαλά.

*Η Iréne Vallejo Moreu (Θαραγόθα, 1979) σπούδασε κλασσική φιλολογία και έκανε τη διδακτορική της διατριβή στα πανεπιστήμια της γενέτειράς της και της Φλωρεντίας. Μόνιμη συνεργάτιδα γνωστών εφημερίδων και περιοδικών της Ισπανίας, με τη φιλοσοφική δημοσιογραφία της υφαίνει τα θέματα του παρόντος με τις διδαχές του παρελθόντος

Πηγή: νέο πλανόδιον

O επονομαζόμενος Λευκός Οίκος είναι η επίσημη κατοικία του εκάστοτε προέ­δρου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Βρίσκεται στην πρωτεύουσα της χώρας Ουάσινγκτον επί της Λεωφόρου Πενσυλβάνιας 1600…

O επονομαζόμενος Λευκός Οίκος είναι η επίσημη κατοικία και ο τόπος εργασίας του εκάστοτε προέ­δρου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Βρίσκεται στην πρωτεύουσα της χώρας Ουάσινγκτον επί της Λεωφόρου Πενσυλβάνιας 1600.

Πήρε την ονομασία του από το γεγονός ότι η φαιόλευκη σχιστολιθική πέτρα με την οποία είναι χτισμένο το μέγαρο (αργότερα βάφτηκε λευκή), προκαλούσε αντίθεση με τα γειτονικά κτίσματα, τα οποία ήταν κατασκευασμένα από κόκκινα τούβλα. Η ονομασία, αν και ήταν γνωστή από το 1811, επισημοποιήθηκε το 1901, όταν ο τότε πρόεδρος Θίοντορ Ρούσβελτ άρχισε να τη χρησιμοποιεί στην αλληλογραφία του.

null

Το μέγαρο σχεδίασε ο ιρλανδός αρχιτέκτονας Τζέιμς Χόμπαν (1755-1831) σε νεοκλασικό ρυθμό. Ο θεμέλιος λίθος τέθηκε το 1792 και η ανέγερσή του περατώθηκε το 1800. Για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκαν κυρίως σκλάβοι και μετανάστες. Κόστισε 230.000 δολάρια (2.500.000 σημερινά).

Τα εγκαίνια του Λευκού Οίκου έγιναν την 1η Νοεμβρίου 1800, με την εγκατάσταση του πρώτου ενοίκου του, του 2ου Προέδρου των ΗΠΑ Τζον Άνταμς.

Το μέγαρο καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1814 κατά τη διάρκεια της βρετανικής εισβολής του 1812. Ανοικοδομήθηκε κι επεκτάθηκε υπό την επίβλεψη του Χόμπαν μέσα στα τρία επόμενα χρόνια. Το ημικυκλικό νότιο πρόπυλο και το περίστυλο βόρειο πρόπυλο προστέθηκαν κατά τη δεκαετία του 1820.

Το όλο συγκρότημα του Λευκού Οίκου, που αποτε­λεί τμήμα τού συστήματος Εθνικών Πάρκων της Ουάσινγκτον, ανακαινί­στηκε εκ βάθρων τη διετία 1949-1951, όταν κινδύνευε να καταρρεύσει εξαιτίας των προσθηκών. Το χρονικό διάστημα αυτό ο τότε πρόεδρος Τρούμαν διέμενε στο γειτονικό Blair House, που χρησιμοποιείται για τη φιλοξενία υψηλών προσώπων.

Ο Λευκός Οίκος έχει: 6 ορόφους, 132 δωμάτια, 35 τουαλέτες, 412 πόρτες, 147 παράθυρα, 28 τζάκια, 8 σκάλες, 3 ασανσέρ, κινηματογράφο και διάδρομο για μπόουλινγκ. Ο μεγάλος κήπος του περιλαμβάνει γήπεδα τένις και γκολφ, πισίνα και διαδρομή για τζόκινγκ.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/1207?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2022-11-01

© SanSimera.gr