•Η ακρίβεια πιέζει.Ζορίζει. Πρώτα και κυρίως τα χαμηλά εισοδήματα. Ο πληθωρισμός καλπάζει, οι πρωτες υλες ανεβαίνουν. Πολύ περισσότερο από τα επίσημα νούμερα. Αλλά δεν μου αρέσουν οι γενικότητες και ο αφηρημένος τεχνικός λόγος. Στο μυαλό μου έχω τις εικόνες. Την κ.Μαρία πχ γειτόνισσα στο γραφείο μου, οδος Ιθακης, που ξεκινά για τη λαϊκή και ψάχνει τις ευκαιρίες για να φτάσουν τα ψιλά της. Μόνη, αρκετά μεγάλη, με προβλήματα υγειας, με μαμά ασθενή.
Ανταλάσσουμε καλημερες και ευχές. Έχει προσφερθεί και συγκινήθηκα να με πάει στη λαϊκή να μου μάθει πως να ψωνίζω φτηνά. Καλά να είναι.
•Το καλάθι της νοικοκυράς που εξαγγέλθηκε είναι μια μάχη εμπροσθοφυλακής για την ακρίβεια. Με ατέλειες,με αρκετά γκρίζα σημεία αλλά μια μάχη. Γιατί με αυτά τα προϊόντα ένα σπίτι βγαίνει πέρα. Το θέμα είναι σε ποιο ύψος τιμής θα μπει το προϊόν στο καλάθι. Αλλά είναι ένα μέτρο που δείχνει ότι κάποιοι το παλεύουν, σκέπτονται, προσπαθούν να κάνουν κάτι. Όποιος αντί να προτείνει βελτιώσεις λοιδορεί το μέτρο είναι φανερό πως δεν έχει ιδέα της καθημερινότητας του πολίτη με χαμηλό εισόδημα. Ιδέα.
•Ευτυχώς σε γενικές γραμμές κάπως κρατάμε ακόμα ως κοινωνία. Έχουμε και αυξημένο αισθημα αλληλεγγύης σε θέματα όπως η πείνα και η ακραία ανέχεια. Το λέω σε σχέση με άλλες χώρες όπως η Αγγλία και η Γαλλία. Εκεί που τώρα οι ταραχές για την ακρίβεια διογκώνονται. Γιατί όταν μιλάμε για φτώχεια και απόγνωση στο Λονδίνο και το Παρίσι κυριολεκτούμε. Αλλοίμονο σου αν βρεθείς φτωχός σε αυτές τις πόλεις. Έχεις τελειώσει.
Στο Λονδίνο οι νέοι εργαζόμενοι νοικιάζουν σπίτια τέσσερεις μαζί. Χωρίς να γνωρίζουν ο ένας τον άλλο συγκατοικούν.Αν συνέβαινε αυτό εδώ θα ήταν είδηση. Με το ζόρι το κάνουν κάποιοι φοιτητές.Σε ηλικία που η συγκατοίκηση έχει και πλάκα.
Πάνος Μπιτσαξής